Ίσως να μην ανάβατε το επόμενο τσιγάρο; Τι λέτε;

Καπνίζετε;… Δύσκολη εποχή για καπνιστές. Κάποτε, τη δεκαετία του ‘50 και του ’60, το κάπνισμα ήταν τόσο cool, in και fashion που όλοι είχαν ένα τσιγάρο στο χέρι. Ειδικά οι αιθέριες υπάρξεις! Και οι επαναστάτες… οι δίχως αιτία εν τέλει. Προφητικός ο τίτλος της ταινίας με τον Τζέιμς Ντιν με το αιώνιο τσιγάρο του.
Δειλά δειλά, ανάμεσα σε εκφοβισμούς κι εκβιασμούς καπνοβιομηχανιών, οι πρώτοι επιστήμονες άρχισαν να λένε ότι το κάπνισμα είναι επικίνδυνο για την υγεία:
Κι όμως κύριοι… Σκοτώνει!
Από τη δεκαετία του ’80 κι έπειτα, ξέραμε όλοι πια, πως πρόκειται για μία θανατηφόρα συνήθεια, όμως είχαμε ήδη εθιστεί σε παγκόσμια κλίμακα. Η πλύση εγκεφάλου ότι χρειαζόμαστε το τσιγάρο για να είμαστε «μεγάλοι» μας είχε αποπροσανατολίσει ως προς το τι θα πει να είσαι μεγάλος.
Μεγάλος θα πει να μπορείς να πηγαίνεις τον καπνό κάτω χωρίς να βήχεις… χωρίς να πνίγεσαι… χωρίς να παίρνεις αυτή τη γκριμάτσα αηδίας στο πρόσωπό σου… χωρίς να ακούς όλα τα καμπανάκια, τους συναγερμούς, τις σειρήνες πολέμου που σου βγάζει το σώμα σου πως πρόκειται για εξοντωτικό δηλητήριο! Σταμάτα!
Μεγάλος θα πει να αντέχεις! Σύμφωνοι, αλλά τι να αντέχεις; Άλλο να αντέχεις τον κάματο της ζωής και άλλο ν’ αντέχεις την παράλογη κακοποίηση της εξάρτησης, από τη νούμερο 1 θανατηφόρα, χημική, εξαρτησιογόνο ουσία όλων των εποχών. Άλλο να αντέχεις τους πόνους της γέννας κι άλλο να αντέχεις τις χημειοθεραπείες, τις οποίες «κέρδισες» ρουφηξιά τη ρουφηξιά, στραβοκοιτώντας όσους σου έλεγαν να το σβήσεις γιατί τους ενοχλούσε.
Μεγάλος θα πει να αντέχεις. Και είναι καιρός να μεγαλώσουμε. Να αντέξουμε. Να αντέξουμε αυτή τη φορά τα στερητικά από την απεξάρτηση του καπνίσματος. Να αντέξουμε την παραδοχή ότι ο βήχας είναι απ’ το τσιγάρο κι όχι απ’ την αλλεργία… στον αέρα!
Μεγάλος θα πει ότι στη σκέψη μας, που είναι μεγάλη κι αυτή, συμπεριλαμβάνουμε και τους αγαπημένους μας, τη κοινή μας ζωή και την ποιότητά της. Βλέπουμε την προσωπική μας υγεία ως πολύτιμο αγαθό όλης μας της οικογένειας και όχι σαν κάποιο παιχνιδάκι μας που άμα θέλουμε το χαλάμε.

Μεγάλος θα πει ότι συνειδητοποιώ πως είμαι μέρος ενός ευρύτερου συνόλου το οποίο… με αγαπάει. Ναι, με αγαπάει. Και αν πάθω κάτι θα στενοχωρηθεί, θα λυπηθεί, θα πονέσει. Μεγάλος θα πει ότι συνειδητοποιώ πως ο καπνός του τσιγάρου μου, μολύνει την ατμόσφαιρα του σπιτιού, του γραφείου μου, του αυτοκινήτου και ολόκληρου του πλανήτη.
Το δίχως άλλο εξελισσόμαστε όλοι μαζί. Σε όλο τον κόσμο σχεδόν είναι γνωστές οι ύπουλες παρενέργειες της νικοτίνης. Ακόμα βέβαια δεν έχουν γνωστοποιηθεί όλες της οι παρενέργειες και ίσως να μη γίνει και ποτέ αυτό. Όμως, πιο εύκολο είναι τώρα να σκεφτούμε να κόψουμε το τσιγάρο, παρά την εποχή των παππούδων μας.
Τι λέτε; Ίσως να μην ανάβατε το επόμενο; Αν δεν ανάψετε το επόμενο, τότε δε θ’ ανάψετε κανένα, ποτέ ξανά!
Ελένη Μπινιάρη
Κοινωνική, Κλινική Ψυχολόγος των Εξαρτήσεων
Ανθοθεραπεύτρια
Reiki Master