Ενας μεγάλος Κορίνθιος αθλητής!


Ο αθλητής του ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΔΡΟΜΕΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ “ΕΦΥΡΑΙΟΙ ΩΚΥΠΟΔΕΣ” Στέργιος Αναστασιάδης έχει γράψει μία λάμπρη μέχρι τώρα ιστορία που τιμά την Κόρινθο.
Αθλητής με πολύ μεγάλη εμπειρία, και πολλές συμμετοχές σε αγώνες υπεραποστάσεων σε όλα τα τεραίν. Σπαρταθλητής, αλλά και με αρκετές συμμετοχές σε αγώνες υπεραποστάσεων βουνού και σε αγώνες υπεραποστάσεων “κλειστής διαδρομής – 24ωρα”.
Είναι μακράν ο καλύτερος Ελληνας Σπαρταθλητιστής διότι τα τελευτία χρόνια τερματίζει πρώτος Ελληνας στον διάσημο αυτό αγώνα.
Μπορεί να είναι σεμνός και άγνωστος στους Κορίνθιους είναι όμως μία μεγάλη μορφή σε διεθνές αθλητικό επίπεδο.
Ηρθε η ώρα να τον γνωρίσουμε μέσα απο μία συνέντευξη του στον ιστότοπο advendure.com.
[Advendure]: Στέργιο, έχεις πλέον πολλούς αγώνες υπεραποστάσεων στα πόδια σου, τόσο στην άσφαλτο όσο και στο βουνό. Μίλησε μας για το πώς ξεκίνησες το τρέξιμο και γιατί κατέληξες στους αγώνες υπεραποστάσεων.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Από μικρός ήμουν ένα παιδί που δεν είχε ησυχία, υπερκινητικό και πολύ ζωηρό. Η πρώτη μου σοβαρή επαφή με το τρέξιμο, ακολουθώντας πρόγραμμα προπονήσεων, έγινε το 1990 όντας πρωτοετής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όταν επιλέχτηκα στην ομάδα στίβου. Έτρεχε 800 μέτρα και ομολογώ ότι ήταν από τις πιο δημιουργικές ασχολίες μου στα τέσσερα χρόνια φοίτησής μου στη σχολή. Αργότερα λόγω της φύσεως της δουλειάς και απουσία κάποιου προπονητή ασχολιόμουν εντελώς περιστασιακά μόνο και μόνο όσο χρειαζόταν προκειμένου να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις απαιτήσεις των διαφόρων εκπαιδεύσεων. Μετά και την ολοκλήρωση μιας επίπονης τέτοιας εκπαιδεύσεως και με την παρότρυνση ενός συναδέλφου μου αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο στην κλασική διαδρομή το 1999. Ομολογώ ότι έκανα πολλά λάθη θέματα διατροφής και εξοπλισμού αλλά όταν μπήκα στο Καλλιμάρμαρο στάδιο ένοιωσα ανατριχίλα και δέος. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα και αποφάσισα ότι ήταν στιγμές που θα επεδίωκα να ξαναζήσω. Μέσα στο επόμενο εξάμηνο από τότε είχα τερματίσει στον πρώτο Σαρωνικό δρόμο (Κόρινθο- Ελευσίνα) και στα
100χλμ που έγιναν στο Μαραθώνα (στροφές των 25χλμ). Το σώμα μου διαμαρτυρόταν καθώς οι επιβαρύνσεις ήταν μεγάλες και απότομες αλλά η χαρά του αγώνα και του τερματισμού δεν συγκρινόταν με τίποτα. Έτσι άρχισα να τρέχω σε μικρούς αρχικά αγώνες και να διαβάζω θέματα προπονητικής ώστε να βελτιωθώ. Μέσα από αυτές τις πρώτες αναζητήσεις άκουσα για το θρυλικό Γιάννη Κούρο και το επικό Σπάρταθλον. Αρχικά δεν πίστεψα ότι ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρχει τέτοιος αγώνας μέχρι που έπεσα πάνω σε μια ξεχασμένη πινακίδα του αγώνα ενώ βρισκόμουν στην Ελευσίνα. Αυτό ήταν! Ο στόχος είχε τεθεί. Έπρεπε να τερματίσω τον αγώνα. Σαν χρονικό όριο έθεσα το 2005, περίπου μια πενταετία μετά τον πρώτο μου μαραθώνιο. Αυθαίρετη επιλογή και ίσως λανθασμένη. Τελικά έμαθα αλλά μάλλον με το δύσκολο τρόπο.

[Advendure]: Οι καιρικές συνθήκες κατά την διάρκεια του φετινού Σπάρταθλου ήταν εξαιρετικά αντίξοες για τους αθλητές, με θερμοκρασίες για αρκετές ώρες πάνω από 32ο Κελσίου και υγρασία σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πόσο σε επηρέασαν στην προσπάθεια σου, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της δεύτερης ημέρας.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Σαφώς επηρεάστηκε η προσπάθειά μου στο φετινό Σπάρταθλον. Ο προσωπικός όμως τρόπος με βοήθησε να κρατηθώ στην αγώνα και να τον παλέψω μέχρι το τέλος. Σε κάθε αγώνα υπεραποστάσεως και πολύ περισσότερο στο Σπάρταθλον δεν θέτω ποτέ ένα και μόνο στόχο. Οι επιδιώξεις μου έχουν να κάνουν με θέματα όμως επιδόσεις βάση χρόνου και θέσεως τερματισμού. Φυσικά αν όλα πάνε στραβά δεν έχω πρόβλημα να συμβιβαστώ και να επιδιώξω μόνο τον τερματισμό, ο οποίος και θα πρέπει να αποτελεί τον στόχο για κάθε σπαρταθλητή. Στο φετινό αγώνα αν και ξεκίνησα αρκετά γρήγορα, μετά τον πρώτο μαραθώνιο, αντιλήφθηκα ευτυχώς νωρίς ότι οι χρόνοι-στόχοι δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθούν, δεδομένου των συνθηκών που επικρατούσαν. Περιοριστικά λοιπόν σε στόχους που δεν είχαν σχέση με την επίδοση και κατάφερα να κρατήσω το ενδιαφέρον μου για τον αγώνα μέχρι το τέλος. Διότι πολύ σημαντικό στον αγώνα είναι να διατηρεί ο αθλητής το ενδιαφέρον, να αντιμετωπίσει τη βαρεμάρα και τη μονοτονία των πολλών χιλιομέτρων. Αυτή ήταν ακριβώς και η δυσκολία για μένα τη δεύτερη μέρα. Η ζέστη δεν με απασχολούσε τόσο πολύ. Άλλωστε αυτό που λέω πάντα είναι ότι ο καιρός είναι ίδιος για όλους τους δρομείς. Είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και να σταθμίσεις προκειμένου να επιτύχεις τον επιδιωκόμενο στόχο. Αυτός κάνει τη δουλειά του και συ τη δική σου.
 [Advendure]: Κούρος, Χαλκιάς και Ρέππος οι τρείς Έλληνες αθλητές που κατάφεραν να μπουν στην πρώτη τριάδα. Από το 1997 κανένας Έλληνας δεν κατάφερε να πλασαριστεί ξανά τόσο ψηλά. Πιστεύεις ότι αυτό οφείλεται στο υψηλό επίπεδο των ξένων συμμετοχών όσο περνούν τα χρόνια, μιας και βλέπουμε ότι πλέον το Σπάρταθλο «τραβάει» αθλητές κορυφαίους στις υπεραποστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο;
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Τώρα μιλάμε για τρείς αθλητές που έχουν συνδέσει το όνομά τους, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, με το συγκεκριμένο αγώνα. Είναι τελείως διαφορετικοί αθλητές μεταξύ τους και γι’ αυτό άλλωστε προσέγγιζαν τον αγώνα, όταν έτρεξαν, τελείως διαφορετικά. Αρχικά πιστεύω ότι δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκαν σε αυτές τις άκρως τιμητικές θέσεις. Ήταν αποτέλεσμα πολύ δουλειάς και επιμονής στο στόχο. Τα ονόματα των ξένων που έτρεχαν τότε στον αγώνα ήταν εξίσου βαρυσήμαντα με τα σημαντικά. Ειδικά για τον Κούρο πιστεύω ότι όποιοι και να έτρεχαν το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Ο καλύτερος Έλληνας στην ενδιάμεση περίοδο ήταν η 4η θέση του Ψάϊλα το 2005, ενός αθλητή που διδάσκει και εμπνέει με το ήθος και την ακεραιότητά του. Το γεγονός ότι έχουμε να καμαρώσουμε  Έλληνα στο βάθρο από τότε οφείλεται σε διάφορους παράγοντες.
Σίγουρα η συμμετοχή όλο και καλύτερων ξένων αθλητών έχει ανεβάσει τον πήχη των επιδόσεως και κάνει την κατάκτηση μιας θέσεως στο βάθρο ακόμα δυσκολότερη. Από την άλλη πλευρά όμως αυτό βοηθά και τους Έλληνες αθλητές να προσπαθούν να βελτιώσουν τις ατομικές τους επιδόσεις προκειμένου να μπορέσουν να σταθούν επάξια στον αγώνα.
Πιστεύω όμως πως ο σημαντικότερος παράγοντας είναι ο τόπος που προσεγγίζει κανείς τον αγώνα. Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζοντας τη δυσκολία του αγώνα θεωρούμε επιτυχία ακόμα και τον απλό τερματισμό. Αυτό μπορεί να ακούγεται εγωιστικό για κάποιους αλλά θα ξαναπώ ότι η θέσπιση στόχων και οράματος είναι αυτή που θα φέρει το αποτέλεσμα. Για να πετύχεις κάτι θα πρέπει πρώτα να το σχεδιάσεις και να το επιδιώξεις.
Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των ξένων αθλητών έρχεται στο Σπάρταθλον έχοντας τρέξει πολλαπλάσιους αγώνες ακόμα και από τους καλύτερους Έλληνες. Είναι γνωστό ότι οι υπεραποστάσεις είναι πολύ πιο διαδεδομένες στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα. Υπάρχει μεγαλύτερος αριθμός αγώνων που μπορεί κανείς να συμμετάσχει και να προετοιμαστεί. Σε όλες τις χώρες των οποίων οι αθλητές διακρίνονται τα τελευταία χρόνια έχουν Ομοσπονδία Υπεραποστάσεων. Αυτό αυτομάτως σημαίνει Εθνικό πρωτάθλημα και Εθνική ομάδα, σημαίνει επιλογή αθλητών, σημαίνει προβολή, σημαίνει κίνητρο για να ασχοληθεί κάποιος με το άθλημα. Δεν νομίζω εξάλλου ότι υστερούμε σε τίποτα σε ότι αφορά την προπονητική, εξάλλου η προπόνηση των υπεραποστάσεων μέχρι ενός βαθμού μόνο πηγάζει μέσα από βιβλιογραφία.
Με το δεδομένο όμως ότι ο αριθμός των αγώνων στην Ελλάδα αυξάνεται συνεχώς μπορούν και οι Έλληνες να έχουν περισσότερα χιλιόμετρα, όταν οι εν λόγω αγώνες δεν συμπίπτουν,  στα πόδια τους πριν στηθούν στην εκκίνηση και έτσι να νοιώθουν πιο σίγουροι για τον εαυτό τους. Η συμμετοχή σε αγώνες εξωτερικού που θα αύξαναν την εμπειρία φαίνεται δύσκολη τη δεδομένη περίοδο αλλά σίγουρα υπάρχει και προς τα εκεί μια δυναμική. Δεν νομίζω λοιπόν ότι θα αργήσουμε να δούμε και πάλι Έλληνα σπαρταθλητή να τερματίζει στο πόντιουμ των νικητών στις επόμενες διοργανώσεις.

[Advendure]: Πώς βίωσες τον φετινό αγώνα, κυρίως σε σχέση με την ψυχολογία σου; Ποια σημεία του σε δυσκόλεψαν ιδιαίτερα; Τι συναισθήματα σου δημιούργησε ο αγώνας κατά την διάρκεια του.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Ο φετινός αγώνας ήταν ο δυσκολότερος τερματισμός από τους 6 που έχω πετύχει. Βασικότερος λόγος ήταν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα σε αναντιστοιχία με τις ιδανικές συνθήκες. Παρόλ’ αυτά όμως μπήκα στον αγώνα με πολύ καλή ψυχολογία.
Ξέρετε προσωπικά αντιμετωπίζω τον κάθε αγώνα υπεραποστάσεως σαν γιορτή και μάλιστα όσο πιο μεγάλη τόσο το καλύτερο, όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά. Το άγχος μου, για όσους με γνωρίζουν, είναι μεγάλο αλλά εξαφανίζεται τη στιγμή που ο αφέτης θα δώσει το σύνθημα της εκκίνησης. Μετά ‘’γυρίζει το κουμπί’’ όπως έλεγε κι ένας προπονητής μου, ‘’δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο ο δρόμος’’. Τελικά είχε απόλυτο δίκιο αλλά μάλλον αυτό ισχύει για μικρότερες αποστάσεις. Στο Σπάρταθλον είναι δεδομένο ότι το μυαλό θα σου παίξει πολλά παιχνίδια γιατί απλά οι ώρες είναι πολλές.
Ο πρώτος μαραθώνιος εξελίχθηκε πολύ καλά μιας και η ζέστη δεν ήταν τόσο έντονη, η θέση μου ήταν μέσα στις αναμενόμενες, η κούραση δεν είχε κάνει ακόμα της εμφάνισή της και το μυαλό ήταν ακόμα καθαρό. Ήξερα τι είδους αθλητές βρίσκοντας μπροστά μου και τι επιδώσεις είχαν στα πόδια τους τα προηγούμενα χρόνια, όσοι είχαν ξανατρέξει. Θα πει κάποιος, τόσες πολλές πληροφορίες μέσα στον αγώνα; Είναι και αυτός ένας προσωπικός τρόπος να κρατάω το μυαλό μου ξύπνιο.
Ο δεύτερος μαραθώνιος σαφώς και δεν πήγε όπως είχα προβλέψει αλλά ευτυχώς, όπως είπα και πριν, είχα τη φρόνηση να αναθεωρήσω. Αποφάσισα να αλλάξω κάλτσες, δεν το κάνω ποτέ συνήθως, για να ξεκουράσω τα πόδια και να επικεντρωθώ στη διατήρηση του ρυθμού τουλάχιστον μέχρι να νυχτώσει. Στο κομμάτι μέχρι Αρχαία Νεμέα είχα την τιμή να τρέξω πολλά χιλιόμετρα μαζί με τον Thalmann. Το γεγονός και μόνο αυτό κρατούσε την ψυχολογία μου ψηλά οπότε δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα μέχρι τότε. Επίσης συνάντησα μεγάλα ονόματα των προηγουμένων ετών σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όσοι είστε αθλητές καταλαβαίνετε ότι δύο είδη συναισθημάτων έρχονται στο μυαλό σας. ‘’Μπράβο σου που καταφέρνεις να περνάς τέτοιους αθλητές’’ και ‘’Μήπως το έχεις παρακάνει; Πρόσεχε μην είσαι ο επόμενος’’. Δεύτερη αλλαγή καλτσών στην Αρχαία Νεμέα και συνεχίζουμε με ηθικό ακμαιότατο.
Ο φίλος μου, το βράδυ, με βρήκε λίγο πριν το Μαλανδρένι. Πραγματικά λατρεύω το νυχτερινό κομμάτι του αγώνα. Γνωρίζω αθλητές που φοβούνται το μοναχικό νυχτερινό τρέξιμο, αντιθέτως για μένα είναι το καλύτερο. Πείτε το λόγω δουλειάς, πραγματικά δεν ξέρω. Η νύχτα ειδικά για το φετινό αγώνα ήταν μια ευκαιρία να γλυτώσω από τις θερμοκρασίες της ημέρας. Ο ρυθμός διατηρήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα, πέρασα το βουνό χωρίς προβλήματα και μετά άρχισαν κάποια προβλήματα με το στομάχι.
Καιρός ήταν, σκέφτηκα. Είναι κάτι που εγώ προσωπικά το περιμένω να συμβεί αργά ή γρήγορα, το βιώνω στην πλειοψηφία των αγώνων. Είναι κάτι που δεν με επηρεάζει ψυχολογικά και εφαρμόζοντας τις συμβουλές του κ. Βενετούλη από προηγούμενη διοργάνωση καταφέρνω και το ελέγξω αρχικά μέχρι που το ξεπερνάω.
Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε στο Ζευγολατιό Αρκαδίας, στο 186χλμ. Μέχρι τότε ήμουν σε πολύ καλή θέση ενώ τα πόδια μου ήταν πεντακάθαρα. Φεύγοντας από το σταθμό διέκρινα μέσα στη νύχτα, ένα σκυλί να έρχεται τρέχοντας από την αριστερή πλευρά μου. Συνήθως δεν αντιδρώ καθόλου και τα αφήνω να περάσουν. Εκείνο όμως ερχόταν κατευθείαν επάνω μου. Ενώ ήμουν πάνω στην κίνηση έκανα κάτι για το οποίο μετάνιωσα την επόμενη στιγμή. Το κλώτσησα με το αριστερό μου πόδι. Αυτό είχα δύο αποτελέσματα. Το σκυλί έτρεξε προς τα πίσω κλαίγοντας και εγώ είχα αποκτήσει την πρώτη μου μεγάλη φουσκάλα. Σε καμιά περίπτωση δεν σκέφτηκα να σταματήσω να ελέγξω το πόδι μου αλλά τα δεδομένα είχαν αλλάξει και η ψυχολογία μου είχε επηρεαστεί. Και όπως όταν κάποιος κλονίζεται έστω και λίγο ψάχνει τρόπους να κρατηθεί έτσι κι εγώ είπα την προσευχή και έκανα το σταυρό μου, όπως και σε πολλά προγενέστερα σημεία μέσα στον αγώνα, προκειμένου να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο. Αποφάσισα να συνεχίσω σαν να μην συνέβη τίποτα για να με βρει το πρώτο φως όσο πιο κοντά στον τερματισμό γινόταν.
Έφτασα έτσι στο κομμάτι που αποτελεί για μένα το δυσκολότερο του αγώνα. Είναι το σημείο που ο αγώνας τρέχει πάνω στην εθνική οδό Τρίπολης Σπάρτης. Στις πρώτες μου συμμετοχές είχα την ατυχία να βρίσκομαι εκεί ενώ είχε ήδη ξημερώσει. Έτσι είχα δυο προβλήματα να αντιμετωπίσω: τη ζέστη του Σαββάτου και την απίστευτη μονοτονία της διαδρομής. Οι μεγάλες ευθείες στις οποίες βλέπω πολύ μακριά και τα αυτοκίνητα που περνούν με μεγάλη ταχύτητα δίπλα μου δεν είναι η καλύτερη τροφή για την ψυχολογία μου. Την κούραση δεν την υπολογίζω τόσο γιατί την θεωρώ δεδομένη για όλους. Αν πάντως η διοργάνωση σκεφτεί ποτέ να αλλάξει αυτό τα τελευταίο κομμάτι, έστω και αν αυτό σημαίνει μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, μέχρι τη Σπάρτη θα είμαι ο πρώτος που θα σπεύσει να αναγνωρίσει εναλλακτικό δρομολόγιο. Ο τόπος που το αντιμετώπισα ήταν τα τρέξω όσο περισσότερο γινόταν πριν συμπληρώσω το 24ωρο, δηλ πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά. Έτσι βρέθηκα στις 0700 στο 203χλμ με αρκετά προβλήματα στο αριστερό μου πόδι, λόγω σκύλου, ελάχιστα θέματα με το στομάχι μου αλλά με όχι τόσο καλή ψυχολογία λόγω διαδρομής. Εδώ τι να προτείνω; Πρέπει κάποιος να μου δώσει ιδέες για το κομμάτι αυτό. Υπομονή και Επιμονή στο στόχο, τίποτε άλλο. Κατάλαβα ότι θα τερματίσω μόνο όταν έφτασα στο σταθμό μετά το μνημείο και είχαν μείνει τα τελευταία 21χλμ.
Εκεί το ηθικό άρχισε πάλι να ανεβαίνει ενώ τα συναισθήματα που νοιώθει κανείς όταν μπαίνει στη Σπάρτη και η θέα του Λεωνίδα είναι η απάντηση στο ερώτημα ‘’γιατί να τρέξει κανείς το συγκεκριμένο  αγώνα’’. Ειδικά όταν είσαι ο πρώτος που τερματίζει με την Ελληνική σημαία οι στιγμές είναι απερίγραπτες.
Αυτές τις στιγμές επιδιώκει να ζήσει κάθε Σπαρταθλητής.
[Advendure]: Μέχρι την Νεστάνη (172-Km – CP 52), σχεδόν στα 2/3 του αγώνα δηλαδή, ήσουν στην εξάδα αλλά μετά υποχώρησες σταδιακά κάποιες θέσεις, όπως φαίνεται και από την σύγκριση των χρόνων στο τμήμα Νεστάνη-Σπάρτη μεταξύ των αθλητών που ήσασταν περίπου στην ίδια ομάδα θέσεων. Μίλησε μας λίγο για την εξέλιξη του αγώνα σου.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Πραγματικά μέχρι τη Νεστάνη δεν είχα αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα, τόσο σωματικό όσο και ψυχολογικό. Χάρη στην αμέριστη συμπαράσταση της ομάδας υποστήριξής μου ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση. Το θέμα της κατατάξεως δεν με απασχολούσε άμεσα. Είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ με αυτό μετά το 24ωρο.
Το γεγονός του Ζευγολατιού δεν θεωρώ ότι ευθύνεται για το χάσιμο κάποιων θέσεις οι οποίες ίσως και να μου επέτρεπαν να κυνηγήσω κάποια καλύτερη θέση από τις 0700 και μετά. Πιστεύω ότι η πτώση της απόδοσής μου ήταν ένα επακόλουθο της πολύωρης προσπάθειας, ένα σημείο που έρχεται κάποια στιγμή αλλά ο αθλητής δεν μπορεί να κάνει τίποτα ή χρειάζεται να επιστρατεύει άλλες δυνάμεις, που εγώ δεν τις έχω βρει ακόμα, για να αντιδράσει. Οι προτεραιότητές μου δεν ήταν σε καμιά περίπτωση οι αθλητές/τριες που με προσπέρασαν αλλά πως θα βρω τρόπο να ξεπεράσω εγώ τον κακό μου εαυτό.
Αυτό έγινε μόνο όταν βρέθηκα 21χλμ από τον τερματισμό. Αν θυμάμαι καλά τερμάτισα στη θέση που είχα όταν βρέθηκα εκεί γιατί η ψυχολογία μου είχα πλέον αλλάξει. Θέλω να τονίσω με αυτό ότι τα τελευταία χλμ του αγώνα τα τρέχεις μόνο με την ψυχή. Το σώμα έχει δώσει ότι είχε να δώσει. Αν η ψυχολογία σου δεν είναι καλή απλά παρατείνεται η αγωνία πριν τον τερματισμό.

[Advendure]: Μια βασική παράμετρος σε αγώνες μεγέθους Σπάρταθλου είναι το νυχτερινό τρέξιμο. Πώς πέρασαν οι δύσκολες νυχτερινές ώρες και αν είχες οράματα ή παραισθήσεις, κάτι που όλοι όσοι τρέχουμε υπεραποστάσεις ξέρουμε ότι συμβαίνει και επηρεάζει την κατάσταση του αθλητή.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Όπως είπα οι νυχτερινές ώρες είναι το καλύτερο κομμάτι του αγώνα για μένα. Ανυπομονώ να έρθουν γιατί δίνουν μια άλλη δυναμική στην ψυχολογία μου. Σε πολλούς αγώνες στο παρελθόν έχω δει τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται τη νύχτα και να βρίσκει δυνάμεις από το πουθενά. Η αίσθηση του μοναχικού τρεξίματος κάτω από το φως του φεγγαριού δεν συγκρίνεται με τίποτα. Στον αγώνα τρέξαμε πολλά χλμ με τον Vanicek κατά τη διάρκεια της νύχτας και μου είπε ότι δεν αλλάζει με τίποτα το Ελληνικό ανάγλυφο.
Δεν έχω βιώσει σε αγώνα μέχρι τώρα το φαινόμενο των οραμάτων ή παραισθήσεων οπότε δεν μπορώ να πω πολλά γι’ αυτό. Σε παλαιότερη διοργάνωση είχα αντιληφθεί ότι είχα ένα θέμα με την όραση, η οποία μειωνόταν για κάποια διαστήματα. Ο Καρνάζης στο βιβλίο του μιλούσε για πτώση της πίεσης. Το πρόβλημα αποκαταστάθηκε κάνοντας μεγαλύτερο διάλειμμα και τρώγοντας περισσότερο σους σταθμούς υποστήριξης.

[Advendure]: Εκτός των αγώνων υπεραποστάσεων σε άσφαλτο (π.χ. Σπάρταθλο) έχεις συμμετάσχει και σε υπερμαραθώνιους βουνού (CCC, UTMB). Ποιες βλέπεις να είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ των δυο τύπων αγώνων τόσο όσο αφορά την προετοιμασία όσο και την αγωνιστική διαχείριση τους από τον αθλητή. Ποιος τύπος είναι πιο κοντά στην δική σου ψυχολογία και σωματοδομή;
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Ο λόγος για το οποίο αποφάσισα να συμμετέχω σε αγώνες υπεραπόστάσεων βουνού είναι γιατί πιστεύω ότι όταν κάποιος θέλει να λογίζεται ως υπερμαραθωνοδρόμος πρέπει να είναι σε θέση να καλύπτει μεγάλες αποστάσει σε οποιοδήποτε τερέν. Είναι και ένας από τους λόγους που έχω συμμετάσχει και σε αγώνες υπεραποστάσεων (24ωρα) που εξελίσσονται μέσα σε ‘’κλειστή’’ διαδρομή.
Από τη μικρή μου πείρα στα βουνά έχω διαπιστώσει πως οι δύο τύποι αγώνων έχουν πολλά κοινά σημεία. Η φάση της προετοιμασίας δεν διαφέρει τόσο στην ποσότητα όσο στην ποιότητα. Στην προετοιμασία του φετινού Σπαρτάθλου έφτασα σε σημείο να συμπληρώσω κοντά στα 200χλμ εβδομαδιαίως για να αντεπεξέλθω. Αν η πρόκληση ήταν ένας αγώνας βουνού ανάλογης απόστασης η προσέγγιση θα ήταν η ίδια μόνο που τα χλμ αυτά θα έπρεπε να εκτελεστούν στο μεγαλύτερο μέρος τους στο βουνό. Γενικά πάντα μου αρέσει να εκτελώ τις μεγάλες προπονήσεις στα βουνά γιατί η ψυχολογία μου εκεί είναι πολύ καλύτερη. Δεν θα ξεχάσω τις προπονήσεις στο όμορφο Πήλιο όταν προετοιμαζόμουν για το UTMB, κάτω από τις οδηγίες του Βασίλη Κρομμύδα. Το θεωρώ όμως δύσκολο να μπορέσει ένας αθλητής υπεραποστάσεων να καθιερωθεί τόσο σε αγώνες ασφάλτου όσο και σε αγώνες βουνού. Ο Jurek μπορεί να θωρηθεί ένα σπάνιο τέτοιο παράδειγμα. Αυτό γιατί ο κάθε αγώνας διαμορφώνει διαφορετικά τη σωματοδομή του αθλητή. Οι αθλητές βουνού διαθέτουν δυνατότερο κορμό ενώ οι αθλητές της ασφάλτου κουβαλάνε όσο το δυνατόν λιγότερα κιλά. Επιπλέον στο βουνό θεωρώ ότι ο αθλητής αναπτύσσει μεγαλύτερο εύρος μυών απ’ ότι στην άσφαλτο με αποτέλεσμα να είναι πιο δυνατός και να αντέχει περισσότερο στις κακουχίες του αγώνα.
Επίσης η διαχείριση των αγώνων είναι διαφορετική. Το βουνό χρειάζεται σωστότερη και πιο προσεκτική κατανομή της τροφής και των δυνάμεων. Αυτό συμβαίνει γιατί τα χλμ στο βουνό κυλάνε πιο αργά απ ότι στην άσφαλτο και ένα λάθος μπορεί αν κοστίσει πολλά. Οι απόκλιση των υπολογισμών όταν πρόκειται για ένα αγώνα βουνού μπορεί αν είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με την άσφαλτο. Σαφώς και υπάρχουν πάρα πολλοί ακόμη παράγοντες που δεν αποτελούν θέμα της συζητήσεως.
Αναμφισβήτητα πιστεύω ότι μου ταιριάζουν περισσότερο οι αγώνες ασφάλτου. Πραγματικά δεν ξέρω αν βοηθά η σωματοδομή μου αλλά έχω διαπιστώσει ότι το σώμα μου ‘’αρνείται’’ να τρέξει σε αγώνες βουνού όταν η κλίση ξεπερνά κάποιες μοίρες. Πάντα όμως επιδιώκω να συμμετάσχω σε ενδιαφέροντες και μεγάλους αγώνες βουνού, ακόμα και εις βάρος κάποιου αγώνα ασφάλτου καμιά φορά, έχοντας όμως πλήρη επίγνωση του εγχειρήματος και καθορίζοντας σαφείς στόχους στα μέτρα μου.

[Advendure]: Τι προετοιμασία θα πρότεινες για κάποιον αθλητή που θέλει να δοκιμάσει στο Σπάρταθλο, υποθέτοντας βέβαια ότι ήδη διαθέτει την σωματική υποδομή για να σκεφτεί να μπει σε έναν αγώνα τέτοιου μεγέθους και σκληρότητας.  Πώς πρέπει κατά την γνώμη σου να διαχειριστεί τον αγώνα σωματικά, ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες τερματισμού του.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Εδώ πάλι θα πω ότι όλα εξαρτώνται από τον στόχο που θέτει κανείς. Οι έξι συμμετοχές μου στον αγώνα με έχουν βρει να το αντιμετωπίζω με διαφορετική οπτική κάθε φορά.  Αρχικά θα πρότεινα σε κάποιον που θέλει να συμμετάσχει στον αγώνα να έχει πρώτα τρέξει ό,τι μικρότερο υπάρχει στην Ελλάδα. Ευτυχώς τώρα ποια υπάρχουν αγώνες μέσα από τους οποίους μπορεί να πάρει κανείς την πρόκριση και να προετοιμαστεί. Τέτοια πολυτέλεια δεν υπήρχε παλαιότερα. Γι’ αυτό αν δείτε σε παλαιότερες διοργανώσεις πριν το 2003, ελάχιστοι είναι εκείνοι οι Έλληνες που κατάφερναν να αγγίξουν το Λεωνίδα.
Επίσης, κατά τη γνώμη μου, θα βοηθούσε η επαφή με κάποιον που έχει τερματίσει επιτυχώς. Όχι τόσο για να καταρτίσει το πρόγραμμα προπόνησης όσο για να του μεταφέρει όσο γίνεται το πνεύμα και τη δυσκολία έτσι ώστε να καταλάβει πλήρως τι πρόκειται να αντιμετωπίσει. Επίσης εμένα προσωπικά με βοήθησε το γεγονός ότι αφιέρωσα χρόνο, πριν επιχειρήσω την πρώτη μου απόπειρα το 2005, στο να ακολουθήσω από κοντά ονόματα του αγώνα ή ακόμα και να περάσω ώρες σε διάφορους σταθμούς υποστήριξης σαν απλός θεατής. Πήρα έτσι μια ιδέα σε ότι αφορά το σωματότυπο των αθλητών, τις διατροφικές τους προτιμήσεις τα παπούτσια που χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα τα οποία δοκίμασα στις δικές μου προπονήσεις.
Αυτό που επίσης συνιστώ και προσπαθώ και εγώ να εφαρμόσω σε όλους τους αγώνες είναι ‘’προσαρμογή στις συνθήκες του αγώνα’’. Αυτό σημαίνει είτε τρέξιμο σε άσφαλτο, μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο μήκος του αγώνα εξελίσσεται πάνω σ’ αυτή, είτε προπονήσεις πάνω στην ίδια τη διαδρομή. Είναι κάτι που εφάρμοσα σε μεγάλο βαθμό στον Αέθλιο τον περασμένο Μάιο και πέτυχα έτσι το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η κατάρτιση αυτή καθεαυτή του προγράμματος θα πρέπει να γίνει με τη βοήθεια κάποιου προπονητή ίσως που έχει εμπειρία πάνω σε αγώνες αποστάσεων και στην αντοχή γενικότερα. Σίγουρα θα πρέπει να βασίζεται κυρίως στις αργές πολύωρες και σταδιακά αυξανόμενες, ίσως και μέχρι 10ώρες, προπονήσεις ώστε το σώμα και κυρίως ο σκελετός που δέχεται τις μεγάλες επιβαρύνσεις να προσαρμοστεί στη σκληρότητα του αγώνα.
Η συμπεριφορά και η διαχείριση όλης αυτής της προετοιμασίας, τουλάχιστον τρίμηνης, μέσα στον αγώνα αποτελεί πολύ σοβαρό παράγοντα ώστε να επιτύχουμε το στόχο που έχουμε θέσει. Στην πρώτη μου προσπάθεια έτρεξα εντελώς ‘’μαθηματικά’’ προσπαθώντας να είμαι χρονικά ένα σταθμό εμπρός πάντα, ούτε πιο αργά αλλά, προσοχή…ούτε και πιο γρήγορα. Αργότερα, όταν αναθεώρησα τους στόχους, αυτό έγινε όχι αυθαίρετα αλλά βασιζόμενος στα αποτελέσματα που έβλεπα είτε από άλλους αγώνες είτε από την προπόνηση, προσάρμοσα και την τακτική στον αγώνα.
Σίγουρα πάντως η κάθε συμμετοχή στη διοργάνωση είναι μια διαφορετική, εντελώς νέα, πρόκληση και χρειάζεται σεβασμό και ταπεινότητα. Τότε πιστεύω ότι ο ίδιος ο αγώνας κατά κάποιο τρόπο θα το ‘’καταλάβει’’ και θα σε ανταμείψει, αλλιώς θα σε τιμωρήσει.

[Advendure]:  Βασικότατο στοιχείο σε έναν αγώνα υπεραπόστασης είναι η διανοητική συγκέντρωση και η ψυχολογική διαχείριση. Πώς τα χειρίζεσαι κατά την διάρκεια του αγώνα και πως μπορεί κάποιος να τα “προπονήσει” κατά την διάρκεια της προετοιμασίας του.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Πάντα λέω ότι η ψυχολογία είναι το ήμισυ του παντός για τις υπεραποστάσεις. Το γεγονός και μόνο ότι αποφασίζει κάποιος να στηθεί στην εκκίνηση ενός τέτοιου αγώνα σημαίνει ότι έχει ‘’ιδιαίτερη’’ ψυχολογία. Η δυσκολία έγκειται στο πως θα αντιμετωπίσει κανείς τις δύσκολες στιγμές, τις λεγόμενες κρίσεις, που θα έρθουν αργά ή γρήγορα. Η σωματική και ψυχολογική κατάσταση είναι τα δυο σημαντικότερα πράγματα που καλείται να διαχειριστεί ο κάθε Σπαρταθλητής. Δυστυχώς αυτά δεν συμβαδίζουν πάντα, δεν είναι ποτέ και τα δύο στο ζενίθ ή στο ναδίρ ταυτόχρονα.
Η διαχείρισή τους εξαρτάται από την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός…δεν νομίζω ότι υπάρχουν συνταγές. Θα μπορούσα όμως να πω ότι η επιδίωξη να περάσει κανείς από ανάλογες, όσο γίνεται, καταστάσεις βοηθάει πολύ. Πριν φτάσεις εκεί, σε ‘’τρώει’’ η αγωνία και το άγχος…έκανα ότι έπρεπε; Μήπως όχι αρκετά; Μετά την εκκίνηση είσαι εσύ και ο δρόμος, απαλλαγμένος από τέτοιες σκέψεις, ελεύθερος να εφαρμόσεις όσα δοκίμασες στην προπόνηση.Αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τις μεγάλες προπονήσεις και τη συμμετοχή σε άλλους αγώνες υπεραποστάσεων. Θα ήταν αφελές άλλωστε για κάθε

[Advendure]: Πόσο αφοσιωμένος πρέπει να είναι κάποιος στον μεγάλο όγκο προπόνησης που απαιτείται στη φάση της προετοιμασίας για την συμμετοχή σε αγώνες υπεραποστάσεων και πώς προσαρμόζεις την επαγγελματική και προσωπική σου ζωή σ αυτό.
[Στέργιος Αναστασιάδης]: Πραγματικά ο χρόνος που θα αφιερώσει κανείς στο στάδιο της προετοιμασίας είναι εκείνος που θα τον βοηθήσει σωματικά και θα του δώσει την αυτοπεποίθηση να φτάσει στη Σπάρτη. Σαφώς και ο ίδιος ο αγώνας δεν είναι τίποτα μπροστά στην προετοιμασία για να φτάσεις να στηθείς στην εκκίνηση με αξιώσεις. Φέτος πραγματικά περίμενα πως και πως την ώρα της εκκίνησης για να λυτρωθώ από την προετοιμασία. Πριν φτάσεις εκεί σε ‘’τρώει’’ η αγωνία και το άγχος…έκανα ότι έπρεπε; Μήπως όχι αρκετά; Μετά την εκκίνηση είσαι εσύ και ο δρόμος, απαλλαγμένος από τέτοιες σκέψεις, ελεύθερος να εφαρμόσεις όσα δοκίμασες στην προπόνηση.
Όταν θα ετοιμαστεί το πρόγραμμα θα πρέπει να ακολουθηθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά. Αυτό απαιτεί αφοσίωση και αφιέρωση πολύ χρόνου. Θέλει θυσίες από τον προσωπικό ελεύθερο χρόνο και από τον χρόνο με την οικογένεια. Όταν πρόκειται μάλιστα για πενταμελή οικογένεια τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο αφοσιωμένο δρομέα. Προσπαθώ να βάλω τις προπονήσεις κάπου μεταξύ της πρωινής εκπαίδευσης, είμαι αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, των απογευματινών δραστηριοτήτων των παιδιών και του Σαββατοκύριακου. Έχω βέβαια την αμέριστη συμπαράστασή τους και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Είναι πολύ σημαντικό οι δικοί σου άνθρωποι να υποστηρίζουν, ή τουλάχιστον να μην είναι ενάντια, σε κάτι που αγαπάς τόσο πολύ. Αυτό επιτυγχάνεται με το χρόνο και σίγουρα δεν γίνεται με το ζόρι. Αυτό θα έφερνε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Γνωρίζω αθλητές  με προοπτικές που λόγω τέτοιων θεμάτων δεν έχουν αποδώσει όσο θα μπορούσαν. Προσωπικά αν δεν έχω λύσει τέτοια θέματα καθημερινότητας δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να πάω για προπόνηση, έστω και την πιο χαλαρή.





Share on Google Plus
    Blogger ΣΧΟΛΙΑ
    Facebook ΣΧΟΛΙΑ

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου