Ο γητευτής της ζωής έχει ένα όραμα, δεν περιμένει να τον σύρει εκείνη με το χαλινάρι της, γιατί θα τον οδηγήσει άγαρμπα κι αδέξια με πόνο και δάκρυ, κινείται ευέλικτα γοργά χαλαρά κι ήρεμα στο σκοπό που έχει στοχεύσει. Κανένα ψέμα της ζωής δε μπορεί να αποσπάσει τη προσοχή του με τη σαγήνη της μορφή του, γνωρίζει ότι η αλήθεια δε φορά χλαμύδες και πλουμιστά φορέματα, η Αλήθεια είναι γυμνή. Απερίσπαστος βαδίζει πάνω στον κύκλο που έχει χαράξει. Ό,τι κι αν εμφανιστεί αναπάντεχα στη καμπή του δρόμου δε τον ταράσσει γιατί γνωρίζει ότι πολλά που δε θυμάται αναζητούν αέναα τον δημιουργό τους. Ό,τι τον συναντήσει είναι δικό του.
Τώρα όμως ακόμη και μέσα στον θερισμό των πράξεων του σπέρνει με γνώση αυτά που θέλει να γευτεί. Καμία δύναμη δε μπορεί να τον εμποδίσει παρά μόνο η αδυναμία του. Ό,τι ορθώνεται ενάντια του είναι ένα αποτέλεσμα του χθες αλλά το σήμερα είναι δικό του, ένα γόνιμο και καθαρό χωράφι που περιμένει μια νέα σπορά.
Γνωρίζει ότι το σήμερα θα γίνει το αύριο που θα συναντήσει στο δρόμο του γι αυτό εργάζεται σοφά. Οι θύελλες των καιρών πασχίζουν να σκορπίσουν τη σπορά του αλλά εκείνος γνωρίζει ότι όλα αυτά δεν είναι παρά το ξεψυχισμένο αλύχτισμα του χθες, ένας νυχτερινός εφιάλτης που διαλύεται με το πρώτο φως της αυγής. Δε θα κάνει το ίδιο λάθος να λιποψυχήσει παρασυρμένος απ’ τα καμώματα του παρελθόντος.
Αλλάζει-αλλ-ιως ζει- κι όλα γύρω του ζουν αλλιώς και ξαφνικά στο πλήρωμα του χρόνου βρίσκεται σε ένα καινούριο κόσμο, έναν κόσμο αόρατο για άλλους-όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει- που του φωνάζουν σαν κακόφωνες σειρήνες ότι είναι τρελός και τυφλός αλλά εκείνος συνεχίζει σιωπηλός το δρόμο του επειδή γνωρίζει ότι δεν είναι ούτε τρελός ούτε τυφλός, είναι ο γητευτής της ζωής του.
Αυτό που δεν μπορεί να δει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ό,τι δεν είναι ικανά να δουν τα μάτια του σώματος μπορούν να τα δουν τα μάτια της ψυχής, γι’ αυτό αφήνει ελεύθερη τη δημιουργική του φαντασία να έλξει αυτό που η επιθυμία του με πάθος καρτερεί. Όταν ο νους του συλλάβει την εικόνα της σκέψης του θα αφεθεί στη γοητεία της ροής που έλκει μια πιθανότητα από τις άπειρες που υπάρχουν στον κόσμο των ιδεών. Επιλέγει επιθυμία με βούληση σκέψης και δεν αφήνεται στο ορμητικό ποτάμι των επιθυμιών να τον οδηγήσουν σε ένα ωκεανό από ναυάγια. Ξέρει τι θέλει και τι είναι χρήσιμο για να χαράξει τους κύκλους του ώστε κανείς να μη μπορεί να τους ταράξει.
Δεν προσκολλάται στον καρπό της επιθυμίας του επειδή τίποτε δεν του ανήκει παρά μόνο το όφελος από τη χρήση του, η ουσία που υπάρχει μέσα στη στιγμή της απόλαυσης αλλά ποτέ η ίδια η απόλαυση γιατί αυτή εθίζει τον χρήστη κι εκείνος έχει χορτάσει πια τους δικούς του λωτούς. Είναι ευγνώμων για όσα ήρθαν δίπλα του και του δώσανε αγάπη αλλά κι αν δε του δώσανε αγάπη του έδωσαν χαρά κι αν ακόμη δε του έδωσαν τίποτε απ’ όλα αυτά τότε του πρόσφεραν απλόχερα γνώση, επειδή το απόσταγμα της πίκρας είναι η σοφία.
Έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του επειδή γνωρίζει ότι υπάρχει ένα υπέροχο σχέδιο γι’ αυτόν και, παρόλο που συχνά νιώθει ότι είναι μόνος, ξέρει ότι ποτέ δε βαδίζει μοναχός. Πάντα θα τον συντροφεύουν ο Εαυτός του κι οι ψυχές που επιλέξανε το ίδιο ταξίδι. Γνωρίζει ότι η απώλεια των συνοδοιπόρων είναι μια οπτική πλάνη επειδή η ψυχή δε πεθαίνει απλά μεταμορφώνεται.
Δονείται στον παλμό της Ευδαιμονίας επειδή γνωρίζει ότι οι χαρές κι οι λύπες είναι εφήμερες γιατί συνδέονται με πράγματα φθαρτά που θα πεθάνουν. Αυτό που θα ζήσει αιώνια είναι μόνο η Αγάπη γι αυτό συντονίζεται στο δικό της ρυθμό. Αποδέχεται κάθε δοκιμασία στο δύσβατο δρόμο του γιατί γνωρίζει ότι μόνο μέσα απ αυτή θα γίνει πιο δυνατός κι έτοιμος για την τελευταία μάχη. Είναι παρατηρητικός κι επάγρυπνος επειδή γνωρίζει ότι η ζωή γοητεύει το πλήθος αλλά η δική του αποστολή είναι να την γοητεύσει αυτός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου