Της Μάρης Γαργαλιάνου
Δε νομίζω πως είμαστε βάζα, πέτρες, ή καρέκλες. Αν δεν απατώμαι, είμαστε ζωντανοί οργανισμοί. Εξελισσόμενοι. Ορμητικοί. Άνθρωποι. Ακόμα κι αν στη ξύλινη καρέκλα χαράξεις πάνω λουλούδια και καρδιές, αλλάζει. Τις πέτρες το κύμα τις σμιλεύει, τα βάζα σπάνε και γίνονται χίλια κομμάτια. Τα άψυχα δεν αισθάνονται, μα μετασχηματίζονται, παραλλάσονται, μεταποιούνται και θέλετε να μου πείτε πως υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα πιστεύουν πως «δεν αλλάζουν οι άνθρωποι»;… Ας γελάσω!
Είμαστε η μητέρα, ο πατέρας και οι σύντροφοί μας. Είμαστε οι φίλοι μας και οι περαστικοί. Είμαστε όλα σε ένα με ένα κάρο εμπειρίες, στίγματα και στιγμές μέσα μας χαραγμένες. Κάτι τοίχοι νοσοκομείων πράσινοι, ένα κλάμα μωρού πνιχτό, μια νίκη της αγαπημένης μας ομάδας εφηβική, ένα παθιασμένο φιλί, ένας χωρισμός έντονος, ένα ξέσπασμα ουρλιαχτό, κάτι λόγια εξοργισμένα, δυο τρία τσιγάρα μισοσβησμένα, μια επιθυμία για συνέχεια και ζωή με διαφάνεια, αλήθεια κι ανηφόρα.
Ό,τι ήμουν μέχρι και πριν κάτι λεπτά, πάει πέρασε. Εδώ γράφω ιστορία. Μια ιστορία που θέλω με όλους εσάς να μοιραστώ. Μια ιστορία που όλοι έχουμε ζήσει και θα τη ξαναζήσουμε και για την ακρίβεια τη ζούμε διαρκώς. Δηλώσεις επι δηλώσεων, λόγια απόλυτα αυταρχικά και θεωρίες γεμάτες σιγουριά ξεστομίζονται τόσο έντονα, τόσο σθεναρά, τόσο αβίαστα. «Μη γυρίσεις πίσω, θα το μετανιώσεις, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι», «Πως είναι δυνατόν να πιστέψεις οτι άλλαξε μετά απο όλα αυτά;», «Στη θέση σου, δε θα την εμπιστευόμουν, οι άνθρωποι είναι όπως είναι».
Και ερωτώ, είναι δυνατόν να μην επηρεαζόμαστε απο όσα μας συμβαίνουν στιγμή προς στιγμή; Είναι δυνατόν να μη μας αγγίζει ένα δάκρυ, ένα ποίημα, μια βόλτα στη θάλασσα, ή ένα χαστούκι της μοίρας που μας έφερε αντιμέτωπους με τον ίδιο το θάνατο; Είναι δυνατό, ένας φόβος να μη μας προκαλεί δέος, τρέμουλο κι ανατριχίλα, ή ακόμα κι ένας χωρισμός να μη μας ταράξει, να μη μας ισοπεδώσει ακόμα; Δε νομίζετε πως αυτά, ή κάποιο απ’ όλα μπορεί να μας αλλάξει ακόμα κι ολόκληρη τη φιλοσοφία μας περί ζωής;
τοπίο θάλασσα ηλιοβασίλεμα Παραλογίζεστε όσοι νομίζετε πως όλοι μένουν «ίδιοι». Όχι. Εκτός αν μιλάμε για ανθρώπους με μηδενική αντίληψη. Προσωπικά, δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν. Βιβλία, ταινίες, άνθρωποι. Μας αλλάζουν. Ταξίδια, κουβέντες αξημέρωτες και λίγο κρασί. Μας αλλάζουν. Έρωτες, χάδια βελούδινα, χωρισμοί. Μας αλλάζουν. Το πως διαχειριζόμαστε την οποιαδήποτε αλλαγή, στο χέρι μας είναι, στο μικρό θεό που κρύβεται μέσα μας και στους σκοπούς μας. Ακούγοντας αυτό το «Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι», νιώθω να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Φίλοι μου, πως είναι δυνατόν αν το πιστεύουμε αυτό, να έχουμε πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο και τη αξία του; Απορώ…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου