Είναι η απολύτως συνειδητοποιημένη πραγματικότητα και η επιλογή – αν και εξαιρετικά δύσκολη πολλές φορές – να εστιάζεις σ’ αυτά που έχεις και όχι σ’ αυτά που σου λείπουν, να εκτιμάς και να τιμάς τη ζωή που σου δόθηκε και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για τον εαυτό σου και τους άλλους, με τα υπάρχοντα δεδομένα κάθε φορά. Είναι η επιλογή να κοιτάζεις το δάσος κι όχι το δέντρο αποκτώντας πληρέστερη αντίληψη, χωρίς να χάνεις ωστόσο την προσήλωσή σου στο δέντρο, παραμερίζοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν να νιώθεις δυστυχής.
Ζούμε σ’ έναν πλανήτη που δυστυχώς, κυβερνάται από τη βία. Ορατή τις περισσότερες φορές, μα και αόρατη άλλες τόσες τουλάχιστον. Οι περισσότερες γενιές βίωσαν πόλεμο, έθαψαν παιδιά, θρήνησαν αδέρφια. Και όχι πολύ μακριά μας… και όχι πολύ πίσω μας… Κι όμως. Έχουμε την τάση να θεωρούμε πως ο κόσμος αυτός μας ανήκει, πως εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, πως εμείς αξίζουμε περισσότερα. Και τα θέλουμε όλα.
Κι αρχίζουμε να γκρινιάζουμε. Για τους κακούς πολιτικούς, για την άθλια οικονομική κατάσταση, για όσα αναγκαστήκαμε να στερηθούμε λόγω των νέων συνθηκών και για όσα δεν καταφέραμε να διεκδικήσουμε. Εστιάζουμε σε αυτά που μας λείπουν και σαν ζώο που του φορούν παρωπίδες για να μην παρεκκλίνει της προδιαγεγραμμένης πορείας του, αδυνατούμε να δούμε πως αυτός ακριβώς είναι ο στόχος και πως έτσι, χάνουμε απλώς περισσότερα.
Χάνουμε την υγεία μας, απομακρύνουμε τους ανθρώπους που νοιάζονται για μας και γινόμαστε δυσάρεστοι στην κοινωνική μας ζωή ή απλά παραιτούμαστε εντελώς από αυτήν και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Κι έτσι υποδουλωνόμαστε απλώς περισσότερο, ανίκανοι να αναγνωρίσουμε πως μ’ αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούμε τον σκοπό όλων εκείνων που μας θέλουν υπόδουλους, δυστυχείς και συνεπώς, αδύναμους.
Αδύναμους να διεκδικήσουμε για την ζωή μας, μα περισσότερο και πιο σημαντικό, για την ψυχή μας. Για την ψυχή μας που διψάει για ελευθερία, για σεβασμό, για αναγνώριση και για αγάπη. Που χρειάζεται ένα άγγιγμα για να νιώσει ασφαλής κι ένα αυθόρμητο γέλιο για να βγάλει φτερά. Ανάγκες που είναι ανεξάρτητες από την οικονομική μας κατάσταση, αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν εσφαλμένη εντύπωση.
Και μπορεί σύμφωνα με τον Μάσλοου και την περίφημη πυραμίδα του, για να φτάσει κάποιος στην ολοκλήρωση και στην αυτοπραγμάτωση να πρέπει να έχει ικανοποιήσει πρώτα μια σειρά αναγκών οι οποίες αυτή τη στιγμή ικανοποιούνται με δυσκολία για τους περισσότερους από εμάς, τα πάντα όμως είναι θέμα οπτικής. Και δυστυχώς, ακόμη κι αυτή πια, υποκινείται, προβάλλεται και υποβάλλεται – υπογείως τις περισσότερες φορές – καθιστώντας μας φερέφωνα εν αγνοία μας.
Γιατί η εύκολη επιλογή είναι να παρασυρθείς, να παραιτηθείς και να γίνεις δυστυχής. Και η δύσκολη, να πετάξεις τις παρωπίδες, να εστιάσεις στην ουσία της ύπαρξής σου και σ’ εκείνα που έχουν αληθινή αξία και να γίνεις ευτυχισμένος. Γιατί η αισιοδοξία, είναι συνειδητή επιλογή. Είναι στάση ζωής!
Στέβη Σαμέλη – Ποιήτρια, Regression Therapist & Clinical Hypnosis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου