«Πόσα άλματα θα χρειαστεί ακόμη ο βάτραχος», μας ρώτησε ο καθηγητής μας, «για να φτάσει στην άλλη άκρη του κορμού;» Πήραμε όλοι τα μολύβια μας και προσπαθήσαμε να βρούμε την απάντηση, αλλά κανείς μας δεν μπόρεσε. Κι αυτό γιατί η ερώτηση του καθηγητή ήταν παραπλανητική.
Ο βάτραχος δεν θα έφτανε ποτέ στην άλλη άκρη του κορμού. Μπορεί να πλησίαζε όλο και περισσότερο, αλλά θα έμενε πάντα η μισή απόσταση από το στόχο του. Όσο και να προσπαθούσε, δεν θα έφτανε ποτέ εκεί. Όταν ζεις ή εργάζεσαι για να αποδεικνύεις στους άλλους ότι αξίζεις, τότε γίνεσαι ο βάτραχος πάνω στον κορμό. Θα νιώθεις σαν να φτάνεις όλο και πιο κοντά, αλλά δεν θα φτάσεις ποτέ στο στόχο σου. Η αποστολή σου είναι καταδικασμένη πριν ακόμη ξεκινήσεις, επειδή κάθε φορά αφήνεις να λείπει κάτι. Ακόμη κι όταν σκέφτεσαι ότι κερδίζεις, χάνεις.
Κατά τη διάρκεια μιας συμβουλευτικής συνεδρίας, περιέγραφα τη σχέση μου με τον πατέρα μου. Όταν τελείωσα, ο σύμβουλος μου είπε: «Ο πατέρας σου ήταν το είδος του ανθρώπου που, αν έκανες κάτι κατά 99% καλά, θα σου επεσήμαινε το 1% που δεν έκανες καλά». Η παρατήρησή του με χτύπησε κατακούτελα. Είχε απόλυτο δίκιο. Ξαφνικά συνειδητοποίησα το γιατί δεν ήμουν ποτέ απόλυτα ικανοποιημένος με ό,τι κι αν έκανα. Ζούσα για να αποδεικνύω στον πατέρα μου ότι αξίζω, πράγμα που δεν μπορούσα ποτέ να πετύχω. Βλέπεις, ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Πώς λοιπόν θα μπορούσα ποτέ να τον ευχαριστήσω εγώ;
Όπως πολλοί από μας, είχα εσωτερικεύσει τα απλησίαστα κριτήρια του πατέρα μου. Η πληροφορία που πήρα από το σύμβουλό μου εκείνη την ημέρα, δεν αφορούσε τόσο τον πατέρα μου. Αφορούσε εμένα. Από τότε, έχω ελαφρύνει κατά πολύ την πίεση στον εαυτό μου. Έχω εξασκηθεί να επαινώ τον εαυτό μου για το 99% και να του χαρίζομαι για το 1%. Ανεξάρτητα από το πώς έζησε ο πατέρας μου τη ζωή του, εγώ έχω ακόμη τη δύναμη να επιλέγω τη δική μου. Τι θα έκανες διαφορετικά αν δεν ήσουν υποχρεωμένος να αποδεικνύεις στους άλλους ότι αξίζεις;
Γνωρίζω έναν άντρα που, σε ηλικία 72 ετών, προσπαθεί ακόμη να ευχαριστεί τη μητέρα του που είναι 95. Έχω επίσης δουλέψει σε σεμινάρια με πολλούς ανθρώπους που προσπαθούν ακόμη να κερδίσουν την αποδοχή των γονιών που έχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Βλέπεις, οι φιγούρες εξουσίας δεν ζουν στα σώματά τους. Ζουν στον εγκέφαλό σου. Είναι αδύνατον να νικήσεις έναν εχθρό που έχει προκεχωρημένο φυλάκιο μέσα στο κεφάλι σου.
Οι εχθροί σου δεν είναι οι δυσλειτουργικοί γονείς σου, αυτός που σε κακοποίησε σεξουαλικά όταν ήσουν παιδί ή ο αυστηρός δάσκαλος που σου επέβαλλε σκληρές τιμωρίες. Οι εχθροί σου είναι οι σκέψεις που έχουν ενσταλάξει αυτοί οι άνθρωποι μέσα σου και που τις πιστεύεις ακόμη. Δεν έχει σημασία αν οι φιγούρες εξουσίας σου είναι ζωντανές ή νεκρές, καλές ή απαίσιες, μετανοημένες ή αμετανόητες, σωστές ή λάθος. Η επιρροή τους πάνω σου ασκείται από τη συναίνεσή σου σ΄αυτήν – ακριβώς δίπλα από τη δύναμή σου να την εξαλείψεις.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ και τώρα: ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, ποτέ μα ποτέ, δεν θα έχεις την αποδοχή όλων συνεχώς. Ο Ιησούς δεν τα κατάφερε, ούτε ο Γκάντι ή η πριγκίπισσα Νταϊάνα. Ακόμη και οι πολύ καλοί δεν κατάφεραν να τους κάνουν όλους να τους συμπαθούν. Κανείς δεν τα κατάφερε ποτέ. Δεν θα είσαι ο πρώτος. Δεν θα μπορέσεις να κάνεις τους πάντες να τους αρέσει κάτι που κάνεις, και δεν θα μπορέσεις να κάνεις έναν άνθρωπο να του αρέσουν όλα όσα κάνεις.
Γι΄αυτό, παραιτήσου από την επιδίωξη του παγκόσμιου θαυμασμού ετούτη τη στιγμή. Δεν έχει ποτέ τέλος, θα απογοητεύεσαι αιωνίως και, επιπλέον, σου ρουφάει όλη σου την ενέργεια. Αν είναι να πάρεις ποτέ την αποδοχή που αναζητάς, αυτή η αποδοχή πρέπει να έρθει από εσένα τον ίδιο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου