Σπύρος Δαρσινός | Ενας σημαντικός Κορίνθιος της διασποράς!

Ο Σπύρος Δαρσινός γεννήθηκε στο Λεόντιο Κορινθίας το 1939. Τη δεκαετία του ’60 μετανάστευσε στην Αμερική, όπου ζει μόνιμα, αλλά επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα. Ασχολείται με την ποίηση, ενώ παράλληλα αρθρογραφεί σε έντυπα της Ομοιογένειας. Συνέβαλλε στη δράση για τη διατήρηση και την προβολή του ελληνικού στοιχείου στο Τενεσί, όπου και ζει, ενώ διετέλεσε Τομεάρχης Βορείου Αμερικής της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ). Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: »Πέτρινες Άρπες Ι», »Πέτρινες Άρπες ΙΙ», »Αυγινό Απόι», »Πορεία Αγωνίας», καθώς και την παιδική ποιητική συλλογή »Γαλάζια Όνειρα», που μαζί με τις »Πέτρινες ‘Αρπες» κυκλοφορεί και στα αγγλικά. Έργα του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και ανθολογίες. Η »Αυλή του Ήλιου» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Συνέντευξη στον ΝΙΚΟ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟ

Τον γνώρισα μέσα από τον κόσμο του διαδικτύου, αλλά συναντηθήκαμε σε μια εκδήλωση για τον κοινό φίλο μας, τον Φαίδωνα Θεοφίλου. Ο Σπύρος Δαρσινός είναι ένας ωραίος Έλληνας, που ξενιτεύτηκε στην Αμερική και πρόκοψε. Και πρέπει να σημειώσω εξαρχής ότι είναι ένας εξαιρετικός πνευματικός άνθρωπος που έγραψε ποίηση και πεζογραφία. Και γράφει ακόμα. Αλλά είναι πολύ σεμνός, σε μια εποχή που δεν διακρίνεται για την σεμνότητά της. Θα μου πείτε: Μα είναι μειονέκτημα αυτό; Όχι, δεν είναι. Προσόν είναι, που ελάχιστοι το έχουν. Παρότι μετανάστης που τον περισσότερο χρόνο του τον ζει στην Αμερική, στο αγαπημένο του Τενεσί, εντούτοις δεν κατατρύχεται από κανένα σύμπλεγμα νοσταλγίας. Όταν τον ρώτησα εάν νοσταλγεί την Ελλάδα, μου απάντησε: «Την έχω μαζί μου όπου κι αν ζω όπου κι αν ταξιδεύω…». Ο ερχομός, όμως, στην Ελλάδα είναι για τον Σπύρο Δαρσινό κάτι που χαρμόσυνα τον αναστατώνει. Αρκεί να βρίσκεται φάτσα με τον Κορινθιακό. Γόνιμη η θητεία του στην ποίηση. Κατάφερε να κουμαντάρει την αισθηματοτολογία. Παρά τις ταλαιπωρίες, τα πισωγυρίσματα του χρόνου, ο Δαρσινός ήταν πάντα ριψοκίνδυνος, αισιόδοξος. Ό,τι κι αν συνέβη στη ζωή του, γι’ αυτόν ήταν πάντα πρωί. Δηλαδή ένα νέο ξεκίνημα.

Τι νοσταλγείτε περισσότερο;

Το υς φίλους της δεκαετίας του ’60 που σμίγαμε σε συγκεκριμένη ταβέρνα της Πλάκας και κρυφακούγαμε Θεοδωράκη.

Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;

Την ταπεινοφροσύνη.

Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας;

Ο ατομισμός, ο εγωκεντρισμός, η αναξιοκρατία, η ρουσφετολογία, ο ωχαδερφισμός, ο εθνικολαϊκισμός, ο ναρκισσισμός στους προγόνους, το σιαμαίο φαινόμενο κράτους – εκκλησίας, η ανομία, το έλλειμμα ευθύνης και αυτοκριτικής και πολλά άλλα.

Σας ενδιαφέρει η πoλιτική;

Με ενδιαφέρει η ανεπηρέαστη πολιτική με πλατιά θέαση και όραμα, η πολιτική που δίνει ευλυγισία στο λόγο, που έχει ορθολογισμό στο επιχείρημα, που σε ψηλώνει να φτάσεις αυτό που δικαιούσαι και λίγο πάρα πάνω, που σπάζει φράγματα καθεστηκυίας, που γειώνει την φαντασίωση σε πράξεις ουσίας.

Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;

Δεν μπορώ να τους βάλω μονολεκτικά όλους στο ίδιο τσουβάλι Υπάρχουν πολιτικοί που σέβονται την αποστολή τους και προσφέρουν έργο στο κοινωνικό σύνολο, είναι κι αυτοί που ελίσσονται σαν γλοιώδη ερπετά με το ρύγχος τους κολλημένο στο κορβανά του κράτους που υποτίθεται ότι υπηρετούν.

Αγαπάτε το θέατρο;

Δεν είμαι λάτρης του θεάτρου Τα περισσότερα έργα που παίζονται είναι γεμάτα σαχλότητες για να βγάλουν το φτηνό γέλιο του θεατή κι άλλα λένε πολύ λιγότερα απ’ ὀ,τι υπόσχονται. Ακόμη και τα έργα των κλασικών μας συγγραφέων, εκτός από την αρμονία του μέτρου με την χυμώδη λακωνικότητα του λόγου, πραγματεύονται θέματα που τα μηνύματά τους έχουν ελάχιστη πρόσβαση επιρροής στη διαρκώς εξελισσόμενη -με διαφορετικές ανάγκες -πραγματικότητα. Προτιμώ να είμαι μάρτυρας ή κομπάρσος στο «θέατρο» της ζωής που παίζεται καθημερινά στις σχέσεις των ανθρώπων.

Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;

Αυτή που έχει στην εποχή μας είναι μόνο διασκεδαστική, πολιτισμική χωρίς εξεγερτικό πυρήνα για ριζοσπαστικές παρεμβάσεις και αλλαγές στα κακώς κείμενα.

Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;

Η τηλεόραση δεν έχει τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να απομονώσουν την οραματική τέχνη. Η πραγματική τέχνη σε έλκει, σε διαπερνάει και σε ανεβάζει στο εργαστήρι της ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας, που συνειδητά ή ασυνείδητα επιδιώκει πάντα ο άνθρωπος, προκειμένου να περάσει σε επίπεδο που τον αναβαθμίζει κοινωνικά με άμεση η έμμεση επαγγελματική ωφελιμότητα. Η πραγματική τέχνη προσαρμόζει τις συνθήκες δεν προσαρμόζεται από αυτές.

Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;

Όχι πολλά -όπως είπα πιο πάνω. Η τέχνη δεν έχει πυραύλους, κανόνια και ατομικά όπλα για να νικήσει τους πολέμους, δεν μοιράζει συσσίτια στους φτωχούς ούτε ισοσκελίζει ανισότητες. Η τέχνη είναι εκεί για όσους διψούν να πιούν από την πηγή της για να δουν πέρα από τις ομίχλες των συγχύσεων.

Είναι ο κόσμος μας παράλογος;

Δεν είναι παράλογος, ακολουθεί την μοίρα που διαπλάθεται στα υπόγεια των μεγάλων σκοπιμοτήτων.

Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;

Η γνώση και η προσφορά στον περιβάλλοντα φυσικό και κοινωνικό χώρο.

Έχει πνευματικότητα η κεντρική εξουσία (η κυβέρνηση, τα κόμματα);

Έχουν και μάλιστα κοφτερή, αλλά αντί να κόψουν το ψωμί ανοίγουν μ’ αυτή υπάρχουσες και καινούργιες πληγές για να ’ρθουν σαν σωσίες να τις γιατρέψουν.

Η νεοελληνική κοινωνία, γενικότερα, έχει πνευματικότητα;

Έχει, αλλά βάζει μπροστά το εγώ της και χάνει την αποτελεσματικότητά της.

Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;

Οι ψυχικές και πνευματικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά που η ακολουθία τους χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα του ανθρώπου.

Πoια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;

Αυτογνωσία

Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;

Ο κομπλεξικός πιθηκισμός και όλα τα άλλα εκτός από την παγκοσμιοποίηση.

Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;

Υπάρχει μόνο στη θεωρία, στην πράξη ανοίγουμε το παράθυρο του αυτοκινήτου και πετάμε τα σκουπίδια όπου να ’ναι.

Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;

Φυσικά κινδυνεύουμε, παλιά κόβαμε το πόδι μας και βάζαμε χώμα στην πληγή και γιατρευόταν, αν το κάνουμε τώρα θα πάθουμε τέτανο.

» Τα όνειρα είναι πηγές, κι αν τις πατούν εκεί που πάνε ν’ αναπηδήσουν, βρίσκουν ρωγμή να πεταχτούν πιο πέρα, πιο δυνατές και πιο καθάριες. «

Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;

Θα τη χάσουμε όταν η ανάγκη συνύπαρξης των λαών θα γίνει ισχυρότερη από εθνικότητες και διαφορετικότητες φυλών.

Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;

Για να δικαιούμαστε πρέπει να είμαστε και άξιοι κληρονόμοι τους, χωρίς ναρκισσισμούς και επανάπαυση στις αξίες τους.

Έχoυν σημασία oι απoλoγισμoί στη ζωή μας;

Έχουν, από τα συν και τα μείον των απολογισμών επιβεβαιώνουμε ή αναθεωρούμε τις δραστηριότητές μας.

Πόσες ώρες εργάζεστε;

Όταν δεν εργάζομαι ονειρεύομαι, άρα είκοσι τέσσερις

Τι είναι για σας η μοναξιά;

Ενίοτε σκέψη κι άλλοτε πάλι πλήξη.

Είστε ρομαντικός;

Πολύ κι άλλο τόσο ρεαλιστής.

Σας αρέσoυν τα ταξίδια;

Μου αρέσουν, ποτέ όμως στα ίδια μέρη.

Πoιo μέρoς αγαπάτε ιδιαίτερα;

Όποιο βρέχεται από θάλασσα.

Tι αγαπάτε περισσότερo στoν κόσμo;

Την αμφίδρομη κατανόηση.

Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;

Την άδικη απόρριψη.

Σας απασχολεί ο χρόνος;

Ναι, πως να τον αξιοποιήσω καλύτερα.

Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;

Μόνο στον άνθρωπο που σκόνταψε και προσπαθεί να σηκωθεί αλλά δεν μπορεί. Σ’ αυτούς που δεν προσπαθούν, η φιλανθρωπία τους σπρώχνει στο βυθό.

Για σας, τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση;

Όπως «εξελίχθηκε» εκμετάλλευση του ισχυρού στον αδύναμο.

Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;

Όχι, γιατί την χωρίζουν διαφορετικές γλώσσες, ασυμβίβαστες πολιτικοϊδεολογικές τάσεις, συνοριακἐς διαφορές και τεράστιες οικονομικές ανισότητες

Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;

Θέλουμε και λέμε ότι είμαστε αλλά η συμπεριφορά μας δεν αποδεικνύει ότι είμαστε όσο λέμε ότι είμαστε.

Ο Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;

Είναι εχθρός και φίλος, ανάλογα με το συμφέρον του.

Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;

Παραγωγικότητα, υπευθυνότητα και αυτοκριτική ακολουθούμενα με ορθούς επαναπροσδιορισμούς.

Είστε μετανάστης για δεκαετίες στην Αμερική. Πώς νιώθετε;

Το μισό μου είναι οι ρίζες μου που εισχωρούν στο άλλο μισό που είναι πολίτης του κόσμου.

Μήπως η χώρα μας κινδυνεύει από τους πρόσφυγες / μετανάστες;

Η Ελλάδα κινδυνεύει πάντα από τους Έλληνες.

Σας λείπει η Ελλάδα;

Την έχω μαζί μου όπου κι αν ζω όπου κι αν ταξιδεύω

Τι μας συνδέει με την Αμερική;

Τίποτα δεν μας χωρίζει.

Πώς καταφέρνετε να λιγοστεύετε τη νοσταλγία για την πατρίδα;

Δεν την νοσταλγώ. Είναι μέσα μου.

Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;

Οι συμβουλές των γονιών μου, ένα χάλκινο μπρίκι που μου έβραζε η μάνα μου το γάλα από τις δυο γίδες μας κι ένα παλιό ρολόι του παππού μου.

Η οικονομική κρίση πιστεύετε ότι θ’ αλλάξει την κοινωνία μας και προς ποια κατεύθυνση;

Μόνο με ειλικρίνεια και αμοιβαία εμπιστοσύνη στη σχέση πολίτη-κράτους και κράτους-πολίτη.

Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας θα ζει χωρίς τις ξένες εξαρτήσεις;

ΟΧΙ, με κεφαλαία γράμματα.

Μιλήστε μας για το τελευταίο βιβλίο σας…

«Η φύση γεννά και ανατρέφει γενιές και γενιές που φιλοξενεί στο σώμα της, τους δίνει ζωή με τους καρπούς της. Η Ιστορία σαν να εχθρεύεται τη Φύση, τους φέρνει τον πλούτο ή την ένδεια, τους μεταφέρει από τον ένα τόπο στον άλλον, δίνει την αρχή και το τέλος του πολέμου τους, την ελπίδα ή την αβεβαιότητα της ειρήνης τους. Τους παίρνει νέους και τους γερνά, τους παίρνει ονειροπόλους και τους προσγειώνει στην διλήμματα μιας άγριας πραγματικότητας. Στο τέλος όμως ο ήλιος πάντα ανατέλλει και το φως του φτάνει και σε ένα ετοιμόρροπο αγροτόσπιτο με μια χωμάτινη αυλή, όπου υπάρχει πάντα ένα παιδί που σε κάθε του παιχνίδι, χωρίς να το ξέρει, πλάθει τον κόσμο απ’ την αρχή…». Είναι απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου [ με πολλά προσωπικά βιώματα ] Η ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ που εκδόθηκε πριν δυο χρόνια από τον εκδοτικό οίκο Γαβριηλίδη.