Όλοι έχουμε φτερά και ας μην τα βλέπουμε. Όλοι θέλουμε να πετάξουμε! Τα φτερά μας όμως θα πρέπει να είναι δυνατά και ραμμένα γερά στην πλάτη μας. Αν δεν είναι ας φροντίσουμε να τα δυναμώσουμε.
Όλοι έχουμε τους φόβους μας. Φοβόμαστε μήπως αρρωστήσουμε, μήπως χάσουμε τους αγαπημένους μας, μήπως μείνουμε χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, μήπως χάσουμε ό,τι με κόπο αποκτήσαμε, φοβόμαστε τις αλλαγές, τη μοναξιά μας… Περνάνε οι ώρες οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και με τα εναλλασσόμενα σενάρια των φόβων μας χάνουμε το τώρα μας, τη ζωή μας την ίδια. Λες και το μέλλον είναι προβλέψιμο. Το κυριότερο είναι ότι φοβόμαστε πριν καν αποκαλυφθούν οι φόβοι μας.
Όλοι πονάμε, φοβόμαστε και στεναχωριόμαστε. Αυτό συμβαίνει γιατί ζούμε στην πραγματική ζωή και όχι στη ζωή των παραμυθιών που στο τέλος «ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Οι δικοί μου φόβοι ήταν όλα τα παραπάνω. Πότε να γιγαντώνεται ο ένας φόβος, πότε ο άλλος ανάλογα σε τι φάση βρισκόμουν. Ένα από τα λάθη μας, είναι να νομίζουμε πως ό,τι βιώνουμε θα κρατήσει για πάντα. Τίποτα όμως δεν κρατά για πάντα! Όλα περνάνε. Σημασία δεν έχει τι μας συμβαίνει, αλλά πώς το αντιμετωπίζουμε. Δεν ξέρουμε ποτέ αν αυτό το οποίο μας συμβαίνει τώρα και φαίνεται ότι είναι για το καλό μας ή για το κακό μας, αν αύριο αποδειχθεί έτσι ή ακριβώς το αντίθετο. Πόσες φορές δεν μας συνέβη κάτι και αναγνωρίσαμε εκ των υστέρων πως χωρίς αυτό δεν θα είχε συμβεί κάτι άλλο.
Έχασα μεγάλο μέρος της ζωής μου να φοβάμαι. Κυρίως για πράγματα που δεν εξαρτώνται από μένα. Για πράγματα, που όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ δεν θα είναι όπως τα ονειρευόμασταν, ούτε όπως τα φοβόμασταν. Πήρα την απόφαση ότι θέλω να ζήσω. Να δω τη ζωή μου αλλιώς. Να ανοίξω τα φτερά μου! Να ανοίξω τα παράθυρα της ψυχής μου να μπει φως και καθαρός αέρας, χωρίς να σκέφτομαι τι θα γίνει αύριο. Να χαμογελάσω ξανά και το χαμόγελό μου να φωτίσει το μέσα μου και τους γύρω μου.
Αποφάσισα να αλλάξω τρόπο σκέψης. Αλλάζοντας τρόπο σκέψης ξεκίνησα να ζω. Να απολαμβάνω τα μικρά, απλά και καθημερινά τα οποία μέχρι τώρα αγνοούσα ή απλά δεν ήθελα να τα δω. Αποφάσισα να κάνω μικρές αποδράσεις, ξεκινώντας με ένα περίπατο στη φύση. Να ανοίγει το βλέμμα μου και να δροσίζεται ψυχή μου. Να επιστρέψω στις ρίζες μου, στα μέρη που μεγάλωσα, κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους, που παρέμειναν και παραμένουν σταθερές αξίες. Να τους νοιάζομαι. Κάθε φορά που επιστρέφω από τις αποδράσεις μου, νιώθω τόσο ανάλαφρη λες και οι έννοιες μου λιγόστεψαν λες και οι φόβοι μου μίκρυναν, λες και αφήνω κομμάτια της ψυχής μου που με βαραίνουν πίσω μου.
Πολλές φορές δίνουμε μεγαλύτερη αξία σε ανθρώπους, σε συμβάντα, σε αυτά που μας πονάνε, σε αυτά που μας φοβίζουν. Όσο μεγαλύτερη αξία τους δίνουμε τόσο περισσότερο λειτουργούν εναντίον μας. Η ζωή είναι μικρή, Είναι επίσης και εύθραυστη. Η χαρά με τη λύπη βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Κάνε λοιπόν αυτό που έχεις να κάνεις τώρα κι όλα τ’ άλλα θα ‘ρθουν μόνα τους στην ώρα τους. Άφησε πίσω τα «αν» και τα «μήπως» τα οποία κάθε άλλο παρά τροχοπέδη είναι.
Δες τη ζωή κατάματα χωρίς φόβο και τότε και αυτή θα σε δει και θα σε αντιμετωπίσει αλλιώς. Δες τη σαν ένα ταξίδι που μέσα από αυτό θα μάθεις, θα χαρείς, θα στεναχωρηθείς, θα πληγωθείς, θα γελάσεις… και στο τέλος θα είσαι σε θέση να την εκτιμήσεις και να τη ζήσεις όπως της αξίζει. Ένα όμορφο ταξίδι με υπέροχη θέα! Για να έχεις στο τέλος αποθέματα δυνάμεων να αντιμετωπίσεις τα πραγματικά, τα ουσιώδη, τα απρόβλεπτα…
Παναγιώτα Μαλιώτου – Photo: Author/Depositphotos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου