Η τηλεόραση στην Ελλάδα
Η επίσημη έναρξη της Ελληνικής κρατικής τηλεόρασης έγινε στις 23 Φεβρουαρίου 1966, με πρώτη παρουσιάστρια την Ελένη Κυπραίου και συντονιστή το δημοσιογράφο Γεώργιο Κάρτερ, ασπρόμαυρη στην αρχή και με μικρή εμβέλεια.
Οι τηλεοράσεις δε, που υπήρχαν στην Αθήνα δεν ήταν πάνω από 1000!!
Η έγχρωμη μετάδοση στην Ελληνική τηλεόραση γίνεται το 1979.
Η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης άρχισε να γράφεται το 1951, με τη θέσπιση του νόμου για τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς. Ωστόσο χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια ώσπου να γίνει η επίσημη έναρξη της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης (23/2/1966).
Πάντως, η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή στην Ελλάδα έγινε από το περίπτερο της ΔΕΗ στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης στις 3 Σεπτεμβρίου 1960. Το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε εκείνο το βράδυ ήταν μια προσφορά της σοκολατοποιίας ION.
Ασπρόμαυρη και με συνεχείς διακοπές
Ως το 1978 οι τηλεθεατές γνώριζαν μόνο δύο χρώματα: το άσπρο και το μαύρο, ενώ ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους ήταν η καρτέλα «Μας συγχωρείτε διακοπή» που έπεφτε ανά πάσα στιγμή απροειδοποίητα.
Η πρώτη έγχρωμη μετάδοση έγινε το 1979 και οπωσδήποτε δημιούργησε στους τηλεθεατές μια ευχάριστη έκπληξη.
Τα πρώτα δορυφορικά πιάτα έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα το 1988.
Στην Ελλάδα, η τηλεόραση έκανε το ντεμπούτο της το 1966 και συνέβαλλε στη μεγάλη αλλαγή που συντελέστηκε στο χώρο του μαζικού θεάματος. Η επίσημη έναρξη της κρατικής τηλεόρασης έγινε στις 23 Φεβρουαρίου του 1966, με μια σειρά πειραματικών εκπομπών. Με συντονιστή το δημοσιογράφο, Γιώργο Κάρτερ, η πρώτη παρουσιάστρια, Ελένη Κυπραίου, έκανε την πρώτη εκφώνηση στην ελληνική τηλεόρασης, όπως αυτή εξέπεμπε σε περίπου 1.500 συσκευές μέσω του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας.
Η ταυτόχρονη ύπαρξη ενός δεύτερου καναλιού («Δίαυλος 10», όπως ονομάστηκε) λειτούργησε ανταγωνιστικά παρά το φτωχό πρόγραμμα και οι Αθηναίοι γοητευμένοι από το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς θέαμα συγκεντρώνονταν στους δρόμους, έξω από τις βιτρίνες των καταστημάτων, για να παρακολουθήσουν εκείνες τις πρώτες εκπομπές. Το «μαγικό κουτί» ήταν ακόμα πανάκριβο και απρόσιτο για την μέση ελληνική οικογένεια.
Δύο μήνες μετά την πρώτη επέτειό της, η ελληνική τηλεόραση προσάρμοσε το πρόγραμμα της στο νέο δικτατορικό καθεστώς. Η τηλεόραση της δικτατορίας παρουσίαζε μεγάλα αθλητικά γεγονότα, όπως τους Πανευρωπαϊκούς του ’69 και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που έκλεισαν για πρώτη φορά τους Έλληνες στα σπίτια τους. Η κυκλωτική κίνηση ολοκληρώθηκε με ελληνικές και ξένες σειρές, όπως «Πέιτον Πλέις», «Ο φυγάς», «Άγνωστος πόλεμος», «Ο παράξενος ταξιδιώτης» κ.ά. Από τον επόμενο χειμώνα (1968-69), η ποιότητα της εικόνας ήταν εξαιρετική ενώ δύο δημοσιογράφοι έγιναν οι πρώτοι σταρ της ελληνικής τηλεόρασης. Ο Φρέντυ Γερμανός με το «Αλάτι και πιπέρι» και ο Νίκος Μαστοράκης έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των πρώτων χρόνων. Από την τηλεόραση αναμεταδόθηκαν και τα πρώτα βήματα του Νιλ Άρμστρονγκ στο φεγγάρι, σημειώνοντας το πρώτο ανεπίσημο ρεκόρ τηλεθέασης. Στις αρχές του 1970 γεννήθηκε το πρώτο ελληνικό σίριαλ, το «Σπίτι με τον Φοίνικα», με συντελεστές την Κική Σεγδίτσα και τον Κώστα Σισμάνη, μέχρι το 1974 όμως κυρίαρχοι δημιουργοί ελληνικών σειρών είναι ο Κώστας Πρετεντέρης και ο Νίκος Φώσκολος. Με πρότυπο τις δικές τους επιτυχίες, στην τηλεόραση προβάλλονταν σειρές που σημείωναν μεγάλες θεαματικότητες, όπως «Ο κύριος συνήγορος», «Η γειτονιά» και ο «Άγνωστος πόλεμος».
Το Δεκέμβριο του 1970, το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφώνου μετονομάστηκε σε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοτηλεόρασης και τον Ιανουάριο 1974, έγιναν τα εγκαίνια των εγκαταστάσεών του στην Αγία Παρασκευή. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, μεταδόθηκε σε ζωντανή ασπρόμαυρη μετάδοση η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η τηλεόραση εξέπεμψε το δικό της σήμα για την επιστροφή της δημοκρατίας. Ο Δημήτρης Χορν διορίστηκε στο ΕΙΡΤ και το 1975, ξεκίνησε η προβολή σειρών βασισμένων σε λογοτεχνικά σενάρια. Τη θρυλική σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», την πρώτη της μεταπολίτευσης, διαδέχθηκαν πολλές μεταφορές έργων του Ν. Καζαντζάκη και του Γ. Ξενόπουλου. Μέσα στην επόμενη τριετία, η κρατική τηλεόραση μετέδωσε τις καλύτερες ίσως σειρές της, με εξέχουσες την «Αστροφεγγιά», τη «Λωξάντρα» , το «Μεθοριακό Σταθμό» και το αξέχαστο «Λούνα Παρκ». Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές που αγαπήθηκαν από το κοινό ήταν η Νόρα Βαλσάμη, η Κάτια Δανδουλάκη και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Η ηγεσία στην τηλεόραση όμως άλλαζε διαρκώς και πολύ γρήγορα. Το 1975, τέθηκαν οι προϋποθέσεις για την ανεξαρτητοποίηση της τηλεόρασης, τη δυνατότητα επιλογής συνεργατών και την ελεύθερη δράση από το διοργανωτή του προγράμματος του ΕΙΡΤ, Ρ. Μανθούλη. Το επόμενο καλοκαίρι, ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος «Περί ιδρύσεως Ανωνύμου Εταιρείας υπό την επωνυμία «Ελληνική Ραδιοφωνία-Τηλεόρασις»».
Οι διοικητικές αλλαγές, μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 1981, συνοδεύτηκαν από την εμφάνιση της έγχρωμης τηλεόρασης. Στις αρχές αυτής της δεκαετίας, συνεχίστηκαν οι αμερικανικές σαπουνόπερες «Dallas» στην ΕΡΤ και «Δυναστεία» στο δεύτερο κρατικό κανάλι, ΥΕΝΕΔ (Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων). Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, άνοιξε στην ΥΕΝΕΔ την αυλαία του ένα πρωτοποριακό δημοσιογραφικό μαγκαζίνο, οι «Ρεπόρτερς», με ρεπόρτερ της εκπομπής το Γιώργο Λιάνη, τον Κώστα Χαρδαβέλλα και το Γιάννη Δημαρά. Στον τομέα της ψυχαγωγίας, όμως τα βήματα ήταν πιο αργά και άτολμα. Οι μεν θεατρικές παραγωγές ατόνησαν και υποχώρησαν σε ποιότητα, ενώ τα μουσικά σόου δεν ξεχώρισαν. Στην τηλεόραση εισέβαλλαν πλέον και τα διαφημιστικά μηνύματα, που παρότι επιτυχημένα, εκνεύριζαν τους τηλεθεατές με τους καταιγιστικούς ρυθμούς τους. Η ΥΕΝΕΔ μετονομάστηκε σε ΕΡΤ-2 και κάλυψε το πρόγραμμά της με ντοκιμαντέρ και ενημερωτικές εκπομπές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου