Αυτό για να απαντηθεί θα πρέπει να πάμε σε χώρες που πέρασαν τα ίδια με μας. Η Νέα Ζηλανδία είναι μια από αυτές, με παρόμοια δομή σε εδαφικό και κλιματικό επίπεδο. Όπως επίσης και οικονομικό, με δομικές ομοιότητες με την Ελλάδα. Ειδικά την περίοδο που πέρασε παρόμοια κρίση με μας, πριν 30 χρόνια, όταν η Αγγλία μπήκε στην Ε.Ε., και σταμάτησε να είναι ο σχεδόν αποκλειστικός πελάτης της κτηνοτροφικής παραγωγής της.
Μέσα σε μια δεκαετία, η Νέα Ζηλανδία κατόρθωσε να έχει το χαμηλότερο ποσοστό στήριξης των αγροτών της στις χώρες του ΟΟΣΑ (1% επί του συνόλου της αξίας της αγροτικής παραγωγής), όταν ο μέσος όρος τους είναι 18%, με πρώτη την Νορβηγία (61%), Ε.Ε.-27 20% και ΗΠΑ 7% (Χύμης, 2013). Θεωρείται από τον ΟΟΣΑ η χώρα με, πρακτικά, μηδενικές στρεβλώσεις στην αγορά γάλακτος στην οποία αν και συμμετέχει με μόνο το 2% της παγκόσμιας παραγωγής, κατέχει το 20% των παγκόσμιων εξαγωγών (Καρανικόλας, 2005).Η Νέα Ζηλανδία έχει διπλάσια έκταση από μας και τον μισό πληθυσμό. Και παρόμοια όπως είπαμε εδαφολογική σύσταση. Όμως, ενώ παράγει προϊόντα πρωτογενούς παράγωγης αξίας 7 δισ. ευρώ, εξάγει τρόφιμα μεταποιημένα από αυτά άξιας 23 δισ. ευρώ.
Η Ελλάδα εν τω μεταξύ, με αξία πρωτογενούς παραγωγής περίπου 10 δισ. ευρώ, εξάγει τρόφιμα αξίας 5 δισ. ευρώ. Ενώ θα μπορούσε με έναν καλό σχεδιασμό να εξάγει τρόφιμα άξιας 10 δισ. ευρώ εύκολα. Αυτό θα έδινε γρήγορα 50.000 θέσεις εργασίας και αύξηση στο ΑΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Νέα Ζηλανδία το μεγαλύτερο ποσοστό (άνω του 95%) της παραγωγής γάλακτος έχει οργανωθεί από μία εταιρεία-συνεταιρισμό την Fonterra. Στην εταιρεία αυτή είναι μέλη σχεδόν όλοι από τους περίπου 11.000 γαλακτοπαραγωγούς της χώρας και η εταιρεία ανήκει σε αυτούς. Ο ετήσιος τζίρος της Fonterra αγγίζει, αν δεν ξεπερνά, το 10% του ΑΕΠ της χώρας! Ένας αγροτικός συνεταιρισμός δηλαδή παράγει το 1/10 του ακαθαρίστου προϊόντος. Σε απόλυτα ποσά, ο τζίρος ανήλθε το 2012 στα 15,7 δισ. δολάρια πίσω μόνο από τον παγκόσμιο γίγαντα Nestlé ($25,9 δισ.), την Danone ($19,5 δισ.) και την Lactalis ($18,8 δισ.).
Για φανταστείτε όλο το παραγόμενο ελαιόλαδο στην χώρα μας, οργανωμένο από το χωράφι στο ράφι ως τρόφιμο, φάρμακο, καλλυντικό ή οτιδήποτε άλλο, για εκατομμύρια καταναλωτές ανά τον κόσμο, οργανωμένο από μία εταιρεία-συνεταιρισμό που να ανήκει στους χιλιάδες ελαιοπαραγωγούς μέλη της. Έτσι η πρωτογενής παραγωγή του ελαιόλαδου (και κάθε αγροτικού προϊόντος) από μια αρχική αξία χωραφιού θα μπορούσε να φθάσει, σαν τελικό προϊόν, συνολικής αξίας αρκετών δισ. (Χύμης, 2013).Η παραγωγή βαμβακιού στη χώρα μας φέρνει περίπου 350 εκατ. ευρώ από εξαγωγή. Επειδή έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα νηματουργεία στη χώρα, το βαμβάκι μας εξάγεται κυρίως στην Τουρκία, η οποία το κάνει νήμα και μας το πουλάει για 1 δισ. ευρώ. Αν γίνει ρούχο θα αξίζει 3-4 δισ. ευρώ. Έτσι τα ρούχα του Ελληνικού Στρατού ράβονται στα Άδανα.
Η απάντηση λοιπόν σε κάποιον που θέλει να φύγει από την Ελλάδα, είναι σαφώς όχι. Με την προϋπόθεση όμως να δοθούν οι κατευθύνσεις από ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα για να προχωρήσει ο τόπος. Αλλιώς ας φύγουν όλοι. Θα μείνουν οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί. Επειδή όμως και έξω τα πράγματα δεν είναι εύκολα, υπάρχει και άλλη λύση, δεδομένου πως ένας τελειόφοιτος κάποιου ελληνικού πανεπιστημίου δεν μπορεί να περιμένει μόνο από τους άλλους. Και ειδικά από αυτούς που συνήθισαν να διογκώνουν το κράτος και να σκοτώνουν κάθε νέα προσπάθεια.
Αν θέλει λοιπόν να μη χάσει τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα αυτής της χώρας, θα πρέπει να παλέψει ο ίδιος για να αλλάξει τις συνθήκες της αγοράς! Να σκεφτεί, να σχεδιάσει, να οργανώσει ομάδες και να κινητοποιήσει κι άλλους που θα ζυγίσουν τις καταστάσεις για να οργανώσουν το μέλλον τους.
Τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι, πρέπει να βασίζονται στην ευθύνη της επιλογής και όχι μόνο στην επιθυμία της απόδρασης μπροστά στο αδιέξοδο που οι άλλοι έστησαν χωρίς εσένα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κρύβει «χρυσό» για όποιον το ανακαλύψει. Φτάνει οι νέοι άνθρωποι να στήσουν το «ορυχείο» και να βάλουν μπρος την εξόρυξη. Συνεχίζουν να αποτελούν τη μόνη ελπίδα για το μέλλον μας…
Του Δημήτρη Κουρέτα
liberal.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου