Καλώς ή κακώς με τα Οσκαρ μεγαλώσαμε..!

Βίντεο με όλα τα «χρυσά αγαλματάκια» (1927-2016 ) μας δίνει αφορμή για νοσταλγικό σχόλιο.

Η ημέρα σήμερα είναι Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2017 μ. Χ, και μετά από ένα τριήμερο χλαπακιάσματος ελέω Καθαρής Δευτέρας οι Έλληνες χαλαρώνουν τα στομάχια τους ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης σιγά σιγά αρχίζει να αφήνει πίσω του τη μεγαλύτερη γκάφα στην ιστορία των Όσκαρ.

Μετά από μία τελετή που μάλλον μικρή σχέση είχε με το σινεμά, όπου είχε στηθεί με μια μάταιη επιμονή για βαϊραλιά (και στο τέλος τα κατάφερε), το μούδιασμα παραμένει αισθητό στους θεατές, ιδιαίτερα μετά το άπειρο διαδικτυακό «κράξιμο» που έφαγε ο θεσμός.

Διότι, τελικά, τι σημαίνουν τα Όσκαρ για όλους εμάς;

Τα «Όσκαρ» πρώτα από όλα δεν είναι η τελετή, αυτή αποτελεί απλά το επιστέγασμα μίας πορείας, τα «Όσκαρ» οφείλουν να είναι οι ταινίες. Δεν κατέχουν κανένα αλάθητο, συχνά δίνονται με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και άλλοτε «σνομπάρουν» επιδεικτικά αριστουργήματα, όπως συνέβη με το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971) του Κιούμπρικ ή για να μιλήσω για τη γενιάς μας το "Fight Club" (1999).

Ο θεσμός ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το αγγλόφωνο (και βασικά το αμερικανικό σινεμά). Με όλα όμως τα ντεσού του, όλα τα μειονεκτήματα και τις στραβές του, σε τεράστιο βαθμό παραμένει μία πυξίδα για τη σχέση μας με τη μεγάλη οθόνη.

Τουλάχιστον για μένα την καθόρισαν σε τεράστιο βαθμό -ακριβώς όπως περιγράφεται λεπτό προς λεπτό στο πιο πανω βίντεο. Από τότε που ήμουνα πιτσιρίκι και έβλεπα με τον πατέρα μου τις μάχες του στρατηγού “Patton” (1970) στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τις αέναες συζητήσεις με φίλους πριν λίγα χρόνια για αν έπρεπε να το «πάρει» ή όχι το “Argo” (2012) του Ben Afleck.

Με ενδιάμεσες στάσεις τις δεκάδες «οικογενειακές» προβολές του «Νονού» (1972) όσο ήμουνα έφηβος και το «ψάξιμο» στο λύκειο με τις πρώτες πιο «δύσκολες» ταινίες σαν τη «Φωλιά του Κούκου» (1975). Για να αφήσω στην άκρη τα φοιτητικά χρόνια όπου κυνηγαγάμε όλες τις υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας μετά μανίας στα σινεμά λες και κάποιος θα μας έριχνε πρόστιμο αν δεν τις είχαμε δει όλες μέχρι την ημέρα της τελετής.

Γιατί, τελικά, τα Όσκαρ τα αγαπάμε κυρίως επειδή μας έμαθαν «σινεμά», μας μεγάλωσαν στα χρυσά τους γόνατα, μας βοήθησαν να ενηλικιωθούμε κινηματογραφικά και παρά τα χιλιάδες μειονεκτήματά τους, συνεχίζουν να μας δίνουν όμως κάθε χρόνο έναυσμα και όρεξη για νέες ταινίες (για νέες αγάπες δηλαδή ή νέες συντριβές). Όπως τότε, το 1995, που μου χάρισαν την αγαπημένη μου –και όχι προφανώς καλύτερη- ταινία όλων των εποχών: το "Braveheart" που έχω δει πάνω από 20 φορές και συνεχίζω να βλέπω κάθε φορά που νιώθω πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στη ζωή μου και εγώ το έχω ανάγκη για να πάρω κουράγιο και να καταφέρω να συνεχίσω.