Αυτά που σε πληγώνουν είναι αέρας στα φτερά σου…

Είναι στιγμές που η ζωή φαίνεται να είναι αδίστακτη. Χτυπάει ανελέητα. Η μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Λόγια που πονάνε, πράξεις που πληγώνουν, αποτελέσματα που βγάζουν στο πουθενά. Πόσα τέτοια μπορείς να μετρήσεις; Αμέτρητα.
Ωστόσο, αν κοιτάξεις πίσω θα αντιληφθείς ότι αυτές οι στιγμές, αυτά που πλήγωσαν και σε γονάτισαν είναι εκείνα που σε εξέλιξαν, που σε δυνάμωσαν, που σε έκαναν να πεισμώσεις και να πεις: «Δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να τελειώνει αυτό». Αν δεν ήταν αυτές οι στιγμές ίσως να μην ήσουν αυτό που είσαι σήμερα. Και το πιο σημαντικό είναι ότι είσαι εδώ σήμερα, άρα τα κατάφερες και τα καταφέρνεις.

Στο ταξίδι της ζωής έμαθες πως αυτές οι προκλήσεις, αυτές οι πληγές, στο τέλος έχουν μια μεγάλη ανταμοιβή. Είναι μεγάλη η ζωή και οι δύσκολες στιγμές δε θα λείπουν. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι φοβούνται τις προκλήσεις, είναι εκείνες που τελικά θα ορίσουν το ποιος είσαι και τι ζωή θα ζήσεις. Και το ένιωσες αυτό.

Έμαθες να περπατάς σε δρόμους δύσκολους και ανακάλυψες πως αυτό που σε περιμένει στην απέναντι πλευρά είναι μια όμορφη ζωή. Η ζωή δεν έγινε πιο εύκολη, απλά εσύ έχεις περισσότερη δύναμη. Έβαλες τα χέρια σου δίπλα στα πληγωμένα σου γόνατα, τεντώθηκες, τίναξες από πάνω σου όσα σε βάραιναν, άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες. Και αν εκεί που σήμερα πετάς ο αέρας φυσήξει ανάποδα, ίσως σε παρασύρει για λίγο. Αφέσου. Όμως να μείνεις ψηλά. Γιατί τώρα που κατάφερες να φύγεις από τα χαμηλά είδες τι σημαίνει να είσαι μεγαλύτερος/η απ’ τις πληγές σου.