Αυτό που ξεχωρίζει τον 16χρονο από άλλα παιδιά της ηλικίας του είναι ο τρόπος που εκφράζεται. Είναι εξαιρετικός ζωγράφος. Και ενώ δεν μιλάει πολύ, οι ζωγραφιές του λένε πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα. Ανακάλυψε την αγάπη του για τη ζωγραφική και το σχέδιο στην ηλικία των επτά ετών. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει στο δημοτικό, όμως η θεματολογία του ήταν αδιάφορη.
«Ολα ήταν εύκολα και χωρίς ιδιαίτερο νόημα» αναφέρει στο κείμενο που συνόδευε τις ζωγραφιές του στο Φεστιβάλ «Break the Chain» (σ.σ.: σπάσε τα δεσμά) στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων το περασμένο Σαββατοκύριακο. Τα πράγματα άλλαξαν όταν πήγε στην Α' Γυμνασίου. «Αποφάσισα να ζωγραφίσω το σώμα μιας γυμνής γυναίκας. Οι δάσκαλοι τρομοκρατήθηκαν και ο διευθυντής του σχολείου με χτύπησε τόσο άσχημα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ» συνεχίζει το κείμενο.
Η κοινωνία του Ιράν είναι πολύ συντηρητική και οι όποιες προοδευτικές φωνές καταπνίγονται άμεσα και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα στον νεαρό καλλιτέχνη. Εξάλλου, όπως είπε στους υπεύθυνους της Praksis, δεχόταν μεγάλες πιέσεις από φιγούρες εξουσίας στον κοινωνικό του περίγυρο για να... συνετιστεί, αλλά και να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν τα πράγματα. «Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για τις ζωές μας και δεν είμαστε ελεύθεροι. Ειδικά για τις γυναίκες η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Δεν τις αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους» λέει.
Οπως αναφέρει στο «Εθνος της Κυριακής» ο συντονιστής της Praksis στη Μυτιλήνη, Γιώργος Σπυρόπουλος, «Διαθέτει μια ριζοσπαστική ματιά για την πραγματικότητα, γεγονός που δεν συνάδει με την ιρανική νοοτροπία. Μέσα από τα έργα του στηλιτεύει την κακομεταχείριση των γυναικών και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τώρα που βρίσκεται μαζί μας στη Μυτιλήνη αντλεί έμπνευση από τα δικαιώματα των προσφύγων και εκφράζει μέσα από τη ζωγραφική τις ιδέες, αρχές και πεποιθήσεις του».
Υστερα από όλα αυτά, η φυγή των δύο παιδιών φαινόταν, όπως είπαν στους υπεύθυνους της Praksis, ως το επόμενο λογικό βήμα. «Εκδιωχθήκαμε από τον τόπο μας» εξομολογήθηκε σε εκείνους ο 16χρονος. «Δεν μπορούσα να προστατεύσω τον αδελφό μου και δεν είχαμε κάποιο συγγενικό πρόσωπο να απευθυνθούμε για βοήθεια. Ετσι, συγκεντρώσαμε τα χρήματα που μαζεύαμε δουλεύοντας σε αλιευτικά πλοιάρια και εγκαταλείψαμε τη χώρα σε αναζήτηση μιας κανονικής ζωής στην Ευρώπη».
Καραβάνια
Το ταξίδι ήταν δύσκολο. Τα δύο παιδιά, μόνα, έκαναν ένα ταξίδι 25 ημερών με διάφορα καραβάνια προσφύγων, μέχρι να φθάσουν στα σύνορα του Ιράν με την Τουρκία. Στην γείτονα κατάφεραν να μπουν με τη δεύτερη φορά. Την πρώτη εκδιώχθηκαν από τις συνοριακές Αρχές της χώρας με προπηλακισμούς και βιαιότητες. «Οι φύλακες των συνόρων, όπως μας λένε οι περισσότεροι πρόσφυγες, είναι πολύ σκληροί και μπορεί να προβούν ακόμα και σε βιαιότητες, όπως ξυλοδαρμούς, ακόμα και πυροβολισμούς στον αέρα ή προς ανθρώπινα σώματα» μας λέει ο κ. Σπυρόπουλος. Ο κίνδυνος εμφανίστηκε ξανά στα παράλια, όπου τα παιδιά έπρεπε να επιβιβαστούν σε βάρκες υπερφορτωμένες και σχεδόν σαπισμένες, πληρώνοντας ένα σωρό χρήματα. Αφού διέπλευσαν το Αιγαίο -ευτυχώς χωρίς να ναυαγήσουν- έφθασαν στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής στη Μόρια. Στη συνέχεια, μαζί με 80 ακόμα ασυνόδευτα παιδιά, φιλοξενήθηκαν από την Praksis σε τράνζιτ καταυλισμό στο Μανταμάδο, ως μέτρο εναλλακτικό της κράτησής τους, και πλέον ζουν σε Ξενώνα Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων της Οργάνωσης στη Μυτιλήνη. «Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι» επαναλαμβάνει ο νεαρός ζωγράφος.
«Τα δύο παιδιά πάλεψαν από πολύ μικρά να βελτιώσουν τη ζωή τους» περιγράφει ο κ. Σπυρόπουλος. «Εχουν δείξει τεράστια δύναμη ψυχής, ωριμότητα, ψυχραιμία και θέληση να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία. Προσπαθούν να αφήσουν το δυσάρεστο παρελθόν πίσω τους. Μαθαίνουν αγγλικά και ελληνικά και συμμετέχουν σε εκθέσεις ζωγραφικής. Παίζουν ποδόσφαιρο με Ελληνόπουλα σε μια μεικτή ποδοσφαιρική ομάδα και κάνουν νέους φίλους στην Ελλάδα. Επιπλέον, έχουν καταθέσει αίτημα ασύλου και ελπίζουν να παραμείνουν στην Ελλάδα» καταλήγει.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΙΤΣΗ
Φωτογραφίες: Praksis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου