Κάπου
στην Κόρινθο, ανάμεσα στο κέντρο της πόλης και τον προαστιακό βρίσκεται
ένα μέρος μοναδικό, ο δασόκηπος. Ένας χώρος καταπράσινος, φωτεινός,
γεμάτος θετική ενέργεια, έτοιμος κάθε μέρα να φιλοξενήσει όποιον τον
αναζητήσει. Περνώντας το κατώφλι του, γεννιούνται μέσα στην καρδιά μου,
λες αυτόματα, συναισθήματα αναζωογόνησης, ζωντάνιας και ευδιαθεσίας.
Σαν όλα αυτά τα φυτά και τα λουλούδια να μου χαρίζουν απλόχερα κάμποση
από την ενέργεια τους. Τι ομορφιά! Εκεί ανάμεσα στα συναισθήματα μου και
στα χιλιάδες φυτά συνάντησα τον δημιουργό του Δασόκηπου, τον Κώστα
Γεωργίου. Με ένα πλατύ χαμόγελο, από εκείνα που ξέρεις πως βγαίνουν από
την ψυχή του συνομιλητή σου, με καλωσόρισε και δέχτηκε να απαντήσει στις
ερωτήσεις μου.
Τι είναι ο Δασόκηπος;
Με
είχε απασχολήσει πολύ αυτή η ερώτηση. Θα σου πω ότι ο Δασόκηπος για
μένα είναι ουσιαστικά η προσπάθεια μου να φτιάξω έναν επίγειο παράδεισο!
Την ευτοπία μου, έναν ιδανικό τόπο, μια ιδανική ποιότητα ζωής, που να
την ζω, και να είναι πηγή έμπνευσης, μάθησης, χαράς και γαλήνης και για
άλλους. Είναι η προσπάθεια μου να επαναφέρω σε ένα μικρό κομμάτι της
γης, αυτό που μου αναλογεί, αυτή την ποιότητα που αναφέρουμε ως
παράδεισο, γιατί στην Γη είναι ο παράδεισος αλλά το ξεχάσαμε μέσα στην
‘’κόλαση’’ των πόλεων.
Έχεις
δημιουργήσει με τα χέρια σου έναν μαγικό χώρο, χτίζεις, φυτεύεις,
δημιουργείς καινοτόμα προϊόντα,κάνεις ηχοθεραπεία, κάνεις μασάζ... Δεν
τα θυμάμαι όλα. Τελικά ο Κώστας ποιος είναι;
Είμαι
αυτό που είμαι, πέρα από τις νοητικές
ταμπέλες..’’I am a dreamer but I am not the only one’’. Αν περιοριστώ
και πω ότι είμαι κηπουρός ή ηχοθεραπευτής ή οτιδήποτε, θα αποκλείσω κάτι
άλλο.Ότι ορίζεται περιορίζεται. Αυτό που ζω μέσα από τις πολλές
δραστηριότητες που κάνω είναι να μπορώ να διευρύνομαι συνεχώς. Να βλέπω
τα όρια μου, να δοκιμάζω τα όρια μου και να ζω την ανθρώπινη εμπειρία
στο έπακρο της, κινούμενος από την αγάπη.
Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή; Ποια θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα μας;
Κύριο
μέλημα θα έπρεπε να είναι η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Όλα
γίνονται για τις ανθρώπινες σχέσεις και από τη στιγμή που δεν υπάρχει
αρμονία σε αυτές δεν θα μπορέσει να υπάρξει και ευτυχία στην
καθημερινότητα μας. Είμαστε απομονωμένοι όσο ποτέ, έχει συμβάλλει και η
τεχνολογία σε αυτό. Μας φέρνει κοντά και ταυτόχρονα μας απομακρύνει. Το
πιο σημαντικό είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι και να
αποδεχτούμε και τους άλλους όπως είναι. Βέβαια η αποδοχή δεν είναι
εύκολο πράγμα,προϋποθέτει εμπιστοσύνη...
Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Ναι,
είμαι αισιόδοξος. Τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα, για αυτούς που
αγωνίζονται για το καλύτερο και γι αυτούς που είναι αισιόδοξοι. Εδώ
είναι αυτό που λέμε η κόλαση και ο παράδεισος. Αυτά είναι και νοητικές
καταστάσεις του ανθρώπου, οι οποίες αν μπορέσει να γίνει κύριος του
εαυτού του τότε θα επιλέξει έναν καλύτερο και πιο ευτυχισμένο τρόπο
ζωής, γιατί το ζητούμενο πίσω από όλα είναι η ευτυχία. Και αυτός ο
τρόπος ζωής είναι κατά την άποψη μου κοντά στην φύση, γιατί είμαστε
φύση, μα το ξεχάσαμε. Όσο απομακρυνόμαστε από τη φύση τόσο μεγαλύτερα τα
βάσανα μας. Ευελπιστώ ότι σύντομα θα έρθει μια αρμονική σχέση μεταξύ
τεχνολογίας και περιβάλλοντος ώστε η τεχνολογία να μην είναι επιζήμια
για το περιβάλλον, και να ωφεληθούμε εμείς και η γη ουσιαστικά από τα
καλά της τεχνολογίας, να επαναφέρουμε τον παράδεισο στη Γη και τον
παράδεισο στις σχέσεις μας. Να φύγουμε από την χωριστικότητα και να πάμε στην ενότητα. Η ενασχόληση με την φύση μπορεί να μας δώσει αυτή την κατανόηση.
Τι σημαίνει αγάπη;
Αγάπη
σημαίνει να σε αποδέχομαι γι αυτό που είσαι, συμπόνια, να
ενσυναισθάνομαι αυτό που είσαι, αγάπη σημαίνει να βιώνω την σύνδεση
μαζί σου και με όλη την ανθρωπότητα, να είμαι κοντά σου ακόμα και αν δεν
είμαι σαν φυσική παρουσία, αγάπη σημαίνει να κατανοώ ότι το δικό σου
καλό είναι και δικό μου καλό. Αγάπη σημαίνει να νοιάζομαι για σένα και
φυσικά να σου προσφέρω γιατί είσαι κομμάτι δικό μου και εγώ είμαι
κομμάτι δικό σου μέσα στον οργανισμό τον μεγάλο, της φύσης και του
σύμπαντος.
Εσύ τι αγαπάς περισσότερο;
Αυτή
την στιγμή που βιώνουμε τώρα. Είναι μια πολύ όμορφη κατάσταση,
καθόμαστε στον κήπο, μου δίνεις μια εμπειρία που λέγεται συνέντευξη, μου
δίνεις την ευκαιρία να σου δώσω κάποια πράγματα, να μεταφέρω, να πω
κάποια πράγματα όπως τα σκέφτομαι... Αυτή η αλληλεπίδραση για εμένα
είναι μαγική, δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι κάτι ξεχωριστό, μοναδικό.
Μέσα σε όλο αυτό βρίσκουμε την αρμονία και περνάμε καλά. Ξέρεις, την
αγάπη δεν μπορείς να την ζήσεις στο μέλλον, να πεις θα αγαπήσω τότε.
Μόνο τώρα μπορείς να το κάνεις αυτό. Η τέχνη της ζωής είναι η τέχνη της στιγμής.
Είσαι πατέρας δύο παιδιών. Τι έμαθες από τα παιδιά σου;
Πρώτα
από όλα έμαθα την υπομονή, να κάνω υπομονή. Έμαθα την αποδοχή. Ειδικά
σε μικρότερες ηλικίες έχουν την ικανότητα να αποδέχονται καταστάσεις και
ανθρώπους όπως ακριβώς είναι... Και την συγχώρεση. Καμιά φορά όταν
ξέφευγα και μάλωνα τον γιο μου και του ζητούσα συγγνώμη, με συγχωρούσε
με ένα απλό «δεν πειράζει», και το εννοούσε. Το παιδί είναι ξεκάθαρο σε
αυτό, δέχεται την μετάνοια επιτόπου. Σε αφοπλίζει αυτό.Το να μεγαλώνει
κανείς παιδιά,είναι μια δεύτερη ευκαιρία που μας δίνεται στο να
βελτιώσουμε την δική μας παιδική εμπειρία... Είναι μια εμπειρία από το
Εγώ στο Εμείς.
Τι δεν σου αρέσει από αυτά που βλέπεις από άλλους γονείς;
Η
ποιότητα της σχέσης που έχουν με τα παιδιά. Πρώτα από όλα δεν είναι
κτήμα τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι μεγαλώνουν το αύριο, τους αυριανούς
φίλους τους. Ή εχθρούς τους.
Τα
μεγαλύτερα παιδιά, δεκαοχτώ χρονών ας πούμε που τελειώνουν το σχολείο,
αν είχες μια συμβουλή να τους δώσεις ποια θα ήταν αυτή;
Πολλά
παιδιά φοβούνται να αρπάξουν την ζωή στα χέρια τους, να ταξιδέψουν, να
εργαστούν, να κάνουν λάθη. Ήμουν κι εγώ από αυτά τα παιδιά Μικροί,
μεγάλοι είμαστε εγκλωβισμένοι σε διάφορες ιδέες στο μυαλό μας, ξένες
ουσιαστικά και πολλές φορές παράλογες. Θα τους έλεγα ένα πράγμα. Η ζωή
τους να κινείτε από αγάπη και έρωτα και όχι από φόβο.
Από όλους τους ανθρώπους που ξεχώρισαν στην ανθρώπινη ιστορία, ποιον πιστεύεις ότι χρειάζεται αυτή την εποχή η ανθρωπότητα;
Η
ανθρωπότητα αυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβει την δύναμη που έχει ο
κάθε άνθρωπος, τις δυνατότητες του. Για ποιον σκοπό έχει έρθει σε αυτόν
τον κόσμο, να απαντήσει στα υπαρξιακά του ερωτήματα, να προσδιοριστεί,
και τότε δεν χρειάζεται κανένα. Η ανθρωπότητα χρειάζεται τον καθένα από
όλους εμάς, να αποκαλυφθεί, να ανθίσει. Μια αρχαία πνευματική πρόσκληση
ακόμα λέει ‘’Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν
και τους Θεούς’’.
Ξέρω
ότι έχεις οργανώσει όλα αυτά που κάνεις σε μια σχολή, τη σχολή
ειρηνικών τεχνών. Από το όνομα φαίνεται κάτι ενδιαφέρον, τι είναι αυτή η
σχολή;
Για
να καταφέρουμε να βελτιώσουμε την κοινωνική μας κατάσταση η οποία
εμπεριέχει αρκετή βία σε όλες τις μορφές της, χρειαζόμαστε μια νέα
εκπαίδευση, ειρηνική, όπου θα επανακτά κανείς την σύνδεση με τον
πραγματικό του Εαυτό, τους ανθρώπους και όλο το κόσμημα της δημιουργίας.
Ένιωσα ότι υπάρχει ένα κενό, ποιοτικό, θεωρητικό μα και τεχνικό πάνω σε
αυτό το είδος παιδείας, και έχοντας εντρυφήσει σε αυτόν τον τομέα της
αυτογνωσίας κοντά 30 χρόνια, μοιράζομαι τις κατανοήσεις, εμπειρίες,
γνώσεις θεωρητικές και πρακτικές, και το απόσταγμα της σύνθεσης όλων
αυτών. Έχω την άποψη ότι υπάρχει μια ανάγκη εξέλιξης πάνω στην
εκπαίδευση, στον τομέα της αυτογνωσίας/αυτοβελτίωσης και τα μαθήματα που
παρέχονται ομαδικά η ατομικά είναι η πρόταση μου. Είναι η πρόταση η
οποία πιστεύω θα μπορέσει να βοηθήσει τους ανθρώπους που θέλουν να
πορευθούν αρμονικά στην ζωή, κινούμενοι με αγάπη από την ψυχή τους,
ξεφεύγοντας από την ενέργεια του φόβου και όλων των αρνητικών και
χωριστικών συναισθημάτων και να περάσουμε στις τέχνες της σύνδεσης, και
της ενότητας, να σταματήσουμε να βλέπουμε τον άλλο σαν εχθρό. Είμαστε
μέρη ενός μεγαλύτερου οργανισμού και είναι φυσικό, αρμονικά και ειρηνικά
να συνυπάρχουμε... Να μπορέσουμε να κάνουμε καλύτερες σκέψεις ή και
καθόλου σκέψεις αν αυτό θέλουμε να επιλέξουμε,να αποκτήσουμε και να
κατακτήσουμε τις πιο εξευγενισμένες και ανώτατες εμπειρίες της ζωής, να
ενθυμηθούμε την συμπαντική υπόσταση μας,μια κατάσταση ύπαρξης που θα μας
οδηγήσει στην αυτογνωσία και πέρα από αυτήν, σε ένα μαγικό ταξίδι
αυτοαποκάλυψης...
Η
συζήτηση με τον Κώστα συνεχίστηκε για πολύ ακόμα. Μιλήσαμε για το
πρόγραμμα της σχολής ειρηνικών τεχνών, αλλά και για την διατροφή, την
φιλοσοφία, για τις παροιμίες, για την αλλαγή του κόσμου... Όταν έπεσε το
σκοτάδι σηκώθηκα για να φύγω και ήδη μου έλειπε ο Δασόκηπος. Μακάρι να
μπορούσα να κοιμηθώ εκεί, σε ένα λευκό πεζούλι που θυμίζει
αιγαιοπελαγίτικο νησί, εκεί, κάτω από τον τεράστιο ευκάλυπτο. Πήρα μαζί
μου τροφή για σκέψη για πολύ καιρό ακόμα. Χαιρέτησα τον Κώστα με την
ευχή οι δρόμοι μας να συναντιούνται πιο συχνά. Εις το επανειδείν.
-Περισσότερες πληροφορίες για τον Δασόκηπο EΔΩ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου