Τα κείμενα μου χθές για τον τρόπο που η Κόρινθος αντιμετωπίζει την Ειρήνη Παππά και το Λουτράκι την Αννα Συνοδινού, δημιούργησαν μία μεγάλη διαδικτυακή συζήτηση και άνοιξαν ένα ακόμα μεγαλύτερο κύκλο προβληματισμού.
Μία κοινωνία, ένας δήμος μπορεί να είναι φτωχός να γίνονται λάθη, να μην τον διοικούν οι καλύτεροι και άλλα πολλά.
Ολα αυτά μπορούν να αλλάξουν.
Αλλάζεις τα πρόσωπα και πιθανόν να πετύχεις κάτι καλύτερο.!
Ενας δήμος είναι αξιοθρήνητος και επικίνδυνος όταν τα πρότυπα που δημιουργεί τα επιλέγει απο το κάτω μέρος της κοινωνίας ή τέλος πάντων όταν κάνει πρότυπα τους "καταφερτζήδες" και όχι τους άριστους που ξεχώρισαν και ξέφυγαν απο την μετριότητα.
Οταν τα πρότυπα είναι δημιουργήματα της παθογένειας της κοινωνίας τότε η κοινωνία οδηγείται αναγκαστικά προς τα κάτω.
Στις μικρές μας κοινωνίες όποιος δεν ανήκει στην μετριότητα είναι "επικίνδυνος", μη διαχειρίσιμος και δεν μπορεί να του αναγνωριστεί τίποτα.
Το τραγικό είναι ότι πίσω απο όλους εμάς έρχονται παιδιά.
Νέες αδιαμόρφωτες συνειδήσεις που έχουν ανάγκη απο πρότυπα για να προχωρήσουν.
Κοιτάξτε γύρω μας.
Ποιά πρόσωπα έχουν ανακηρυχθεί σε σημαίνοντα;
Εκαναν κάτι σημαντικό εκτός απο το να είναι στα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια;
Δεν μας χρειάζονται μοντέλα μεγαλόπνοης δράσης και έμπνευσης. Εκείνο που μας χρειάζεται είναι το νέο μοντέλο αυτοκινήτου, σκάφους ή κινητού τηλεφώνου και ένας πολιτικός να είναι "δικός μας".
Οι τοπικοί μας ηγέτες διαπλάθονται κατ' εικόνα και ομοίωσιν της εποχής.
Προσπαθούν να εξασφαλίσουν και να προσφέρουν αυτό που ζητάει η αγορά και δεν είναι τυχαίο, βέβαια, πως η αρχαία αυτή λέξη (συνέλευση του δήμου, όπου αγόρευαν ηγέτες και πολίτες για τα κοινά) σήμερα σημαίνει, κοινότατο «αλισιβερίσι».
Το παν είναι πια «δούναι και λαβείν» λαβείν όσο γίνεται πιο πολλά από πιο πολλούς, δούναι όσο γίνεται πιο λίγα σε πιο λίγους.
Που να βρούν χώρο η Παππά, η Συνοδινού, ο Γιάννης Σπανός και τόσοι άλλοι Κορίνθιοι και απο τον χώρο των επιστημών;;;
Στην ταινία "Νίξον" ο πρόεδρος περπατά μπροστά απο το άγαλμα του Κέννεντυ,απελπισμένος απο την αγάπη των Αμερικάνων για τον JFK σταματά και λέει απευθυνόμενος στο άγαλμα:
"Στο πρόσωπο σου ο κόσμος βλέπει αυτό που θα ήθελε να είναι.
Στο δικό μου βλέπει αυτό που είναι" ...!
Μία μεγάλη αλήθεια που δεν έχω λόγο να της δώσω τοπικά χαρακτηρισιτικά για δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Αρκετούς εχθρούς έχω..!
Γιάννης Λάμπρου
Σεπτέμβριος 2016
Street life
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου