Η Λένα Παπαληγούρα μας αποκαλύπτει τα μυστικά της «Λυσιστράτης» του Αριστοφάνη, που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός για το Εθνικό Θέατρο και θα κάνει πρεμιέρα στην Επίδαυρο στις 5 και 6 Αυγούστου
Είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Μέχρι σήμερα όμως η Λένα Παπαληγούρα έχει ταυστιστεί στο μυαλό μας με ηρωίδες, που προέρχονται από τον χώρο του δράματος, όπως η «Αόρατη Όλγα» που της χάρισε το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2013 και η πολυσυζητημένη «Κατερίνα», που την έκανε γνωστή στο πιο ευρύ θεατρόφιλο κοινό.
Φέτος δοκιμάζει για πρώτη φορά τις δυνάμεις της στον Αριστοφάνη σε μία από τις πλέον αναμενόμενες παραστάσεις του καλοκαιριού. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός διαβάζει τη «Λυσιστράτη» μέσα από τη δική του ανατρεπτική ματιά και η Λένα είναι μέρος μίας ισχυρής ομάδας ηθοποιών (Κιτσοπούλου, Χειλάκης, Δροσάκη, Μαξίμου, Βογιατζής, Σκουλά, Νικολούζου κ.α.), που αναλαμβάνουν να κάνουν πραγματικότητα το όραμά του.
«Δεν είχα ποτέ συνειδητοποίησει τη δύναμη και την πολυπλοκότητα αυτού του έργου και νιώθω πολύ τυχερή, γιατι αισθάνομαι ότι το ανακαλύπτουμε στις πρόβες», παραδέχεται η Λένα. «Έχει πολύ χιούμορ το έργο, αλλά έχει και μία δύναμη άλλου τύπου. Ουσιαστικά μέσα από τη “Λυσιστράτη” ο Αριστοφάνης απευθύνει μια ύστατη -εν μέρει φαρσική, εν μέρει τραγική- έκκληση για ειρήνη. Η όλη σύλληψη, αλλά και ο λόγος του, είναι απίστευτα», μου επισημαίνει.
Με τον Μαρμαρινό ήθελε πάντα να δουλέψουν μαζί. «Θαύμαζα πάντα τις παραστάσεις του», μου λέει. «Η ματιά του, αλλά και ο τρόπος δουλειάς του είναι πολύ ιδιαίτερα και πολύ ενδιαφέροντα. Χτίζει έναν κόσμο και καλεί τον ηθοποιό να καταθέσει κομμάτια της προσωπικότητας του. Σ’ αυτό το σύμπαν χωρούν όλοι, ενισχύεται η διαφορετικότητα τους και κυριαρχεί το ομαδικό πνεύμα. Είναι δύσκολος ο δρόμος που προτείνει, αλλά πολυ ουσιαστικός. Αποκαλύπτει πραγματα που ούτε μπορεί να φανταστεί ο ηθοποιός».
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της σκηνοθετικής προσέγγισης του Μαρμαρινού στη «Λυσιστράτη» είναι ότι δεν επιθυμεί να εκβιάσει το γέλιο. «Ο Αριστοφάνης ειναι συνυφασμένος με την έννοια "κωμωδία", οπότε ζητούμενο όλων των αριστοφανικών παραστάσεων μέχρι σήμερα ήταν να προκαλείται γέλιο. Ο Μαρμαρινος όμως δεν εστιάζει σε αυτό», μου αποκαλύπτει η Λένα.
«Το χιούμορ προκύπτει, αλλά απογυμνωμένο από τα γκροτέσκα στοιχεία ή τις αναφορές στην επικαιρότητα. Προκύπτει μέσα από την αιχμηρή γραφή του Αριστοφάνη, μέσα απο μια περίεργη σκληρότητα, αφού άλλωστε μιλάμε για ένα έργο που γράφτηκε μέσα στον πόλεμο. Μελετάμε πολύ την εποχή και προσπαθούμε να είμαστε ακριβείς ως προς το πρωτότυπο. Να καταλάβουμε και ύστερα να υπάρξουμε ως προσωπικότητες μέσα στο σύμπαν αυτού του ποιητή».
Η ίδια δεν υποδύεται μία συγκεκριμένη ηρωίδα μέσα στο έργο. Η σκηνοθετική άποψη του Μαρμαρινού θέλει μόνο τη Λένα Κιτσοπούλου και τον Αιμίλιο Χειλάκη σταθερούς στους ρόλους της Λυσιστράτης και του Κινησία. «Όλοι οι άλλοι είμαστε ένα σύνολο ανθρώπων που καλείται να αφηγηθεί το τι συμβαίνει. Οι ρόλοι εναλλάσσονται, όλοι κάνουν τα πάντα με προτεραιότητα να ακουστεί η ιστορία και ο υπέροχος λόγος. Να αναδειχθεί η σημασία του. Μιλάμε για πόλεμο και ειρήνη, για έρωτα και θάνατο, για τη σχέση των δυο φύλων... Όλοι μαζί, όλοι για όλα», μου εξηγεί.
Τη ρωτάω για το αισθητικό στίγμα της παραστάσης προσπαθώντας να κλέψω κάτι από το σύμπαν της. «Αυτό που μπορώ να σου πω αυτή τη στιγμή είναι οτι για τον Μαρμαρινό το επιχείρημα της Λυσιστράτης ποντάρει στη φυσική ομορφιά των γυναικών. Στην ομορφιά της κάθε γυναίκας. Το στοίχημά του λοιπόν είναι να αποκαλύψει το επιχείρημα της ομορφιάς, που όμως δεν παίζεται − υπάρχει και εμφανίζεται. Νομίζω ότι θέλει να υπάρχει ομορφιά στην παράσταση. Στον χώρο, στα πρόσωπα, στον λόγο...» μου αναφέρει.
Η συζήτηση μας πηγαίνει στην περίφημη «λαϊκότητα» του Αριστοφάνη και αναρωτιέμαι πώς αντιλαμβάνεται η ίδια τον όρο «λαϊκό». «Με μπερδεύει αυτός ο όρος. Το γεγονός ότι η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο σημαίνει εκ των πραγμάτων, λόγω της φύσης και του μεγέθους του θεάτρου, ότι θα απευθυνθεί σε ενα ευρύ κοινό, σε ενα διαστρωμάτωμενο κοινό. Από κει και πέρα δε μ’ αρέσει να βάζω ταμπέλες. Αντιλαμβάνομαι τον Αριστοφάνη ως έναν υπέροχο συγγραφέα. Και νομίζω ότι η μαγεία και η ποίηση του έργου του μπορεί να αγγίξει την ψυχή κάθε ανθρώπου», μου απαντά.
Κι αν ο Αριστοφάνης και η «Λυσιστράτη» θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον της Λένας το καλοκαίρι, αφού η παράσταση του Εθνικού, μετά την πρεμιέρα της στην Επίδαυρο στις 5 και 6 Αυγούστου, θα περιοδεύσει σε επιλεγμένες πόλεις της Ελλάδας για να ολοκληρώσει τη διαδρομή της στο Ηρώδειο στις 24 Σεπτεμβρίου, ο χειμώνας που έρχεται μοιάζει εξίσου συναρπαστικός για τη Λένα. Εκτός από την επανάληψη της «Κατερίνας» του Κορτώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, για λίγες παραστάσεις, την επανάληψη των «Τριών αδελφών» του Τσέχωφ στο θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, και τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ που θα υποδυθεί για λίγες παραστάσεις στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, η Λένα θα πρωταγωνιστήσει με τη νέα χρονιά στους «Τρειςευτυχισμένους» του Ευγένιου Λαμπίς, που θα σκηνοθετήσει για το θέατρο Πορεία ο Γιάννης Χουβαρδάς.
«Είναι μια πολύ ωραία κωμωδία σχέσεων και παρεξηγήσεων με πολλά ερωτικά τρίο, εξ’ ου και ο τίτλος! Χαίρομαι πολύ που θα κάνω κωμωδία τέτοιου είδους και που θα έχω την ευκαιρία να δουλέψω με τον Γιάννη Χουβαρδά. Επίσης χαίρομαι που θα είμαι ξανά στο θέατρο Πορεία. Οι «Τρειςευτυχισμενοι» θα παίζονται παράλληλα με τις «Τρεις αδελφές» και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί τα έργα και οι ρόλοι μεταξύ τους ειναι ακραία διαφορετικά», μου λέει.
Εγώ πάλι στέκομαι σε μία φράση που κλέβει την προσοχή μου στο δελτίο τύπου των «Τρειςευτυχισμένων». «Είναι τελικά εφικτή η ευτυχία;» Το ερώτημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι οι ήρωες του έργου του Λαμπίς, αλλά κι εμείς. «Έχεις κάποια απάντηση;» της λέω. Χαμογελάει. «Νομίζω ότι η ευτυχία ερχεται που και που σε πολύ μικρές στιγμές. Είναι στο χέρι μας να μπορούμε να αναγνωρίζουμε αυτές τις στιγμές και να μην τις αφήνουμε να περνάνε», μου απαντά. Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω μαζί της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου