Mία φωτογραφία...μία οικογένεια...καμία ελπίδα...!


Σε μία άλλη εποχή, με άλλες συνθήκες θα μπορούσε αυτή η φωτογραφία να είναι σύμβολο ενότητας και δυναμικής του Κορινθιακού ποδοσφαίρου.
Θα μπορούσε ακόμα να αποτελέσει ευχητήρια κάρτα για τον φίλαθλο κόσμο της Κορινθίας.
ΑΛΛΑ...
Είναι πολύ δυνατή για να είναι αληθινή..!!!
Η οικογένεια Μαργέτη με 30 χρόνια ενεργή παρουσία στο Κορινθιακό ποδόσφαιρο, θα μπορούσε να είναι το σημείο σύγκλισης και δυναμικής.
Οι δύο προπονητές, ο ένας με 20 χρόνια πορείας  και επιτυχίες  στα γήπεδα και ο άλλος με πολύ λιγότερα αλλά στον πάγκο τώρα μίας ιστορικής ομάδας, θα μπορούσαν να δίνουν το στίγμα της ανοδικής πορείας, για το άθλημα.
Οσοι χάρηκαν το Μεγάλο Σάββατο βλέποντας αυτή την φωτό και έκαναν συνειρμούς ελπιδοφόρους, απογοητεύθηκαν την Τρίτη μετά το Πάσχα όταν ο προπονητής του ΠΑΣ Κόρινθος, με συνέντευξη του έκανε προσπάθεια να σβήσει όλα τα χαμόγελα αυτής της φωτογραφίας.
Στην οικογένεια Μαργέτη πολλοί απο τον χώρο του ποδοσφαίρου  δίκαια ή άδικα χρεώνουν πολλά.
Ομως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ζούν για το ποδόσφαιρο. Δεν έχουν ανάγκη να ζήσουν απο το ποδόσφαιρο και είναι γνωστό ότι έχουν την οικονομική ευρωστία να είναι αυτοδύναμοι.
Παρά την εμπειρία τους τα παιδιά του Αγγελου Μαργέτη είναι ευκολόπιστα και συχνά οι συμμαχίες τους αποδεικνύονται σκέτη καταστροφή για τους ίδιους με αποτέλεσμα να συγκεντρώνουν πυρά ένθεν και ένθεν
Ο μεγάλος ο Μάκης Μαργέτης, είναι εργάτης του ποδοσφαίρου.
Ο μεσαίος ο Γιώργος Μαργέτης είναι αυτό που λέμε ανέμελος εραστής της στρογγυλής θεάς και ο μικρός ο Νίκος έχει πάρει απο τον πατέρα του την στιβαρότητα.
Αγαπούν την Κόρινθο. Πολλές φορές η αγάπη τους αυτή την πνίγει!
Θέλουν να ξαναδούν την πόλη να κάνει θριάμβους αλλά δεν φτάνουν οι προθέσεις όταν οι συνθήκες είναι ακατάλληλες.
Η φωτογραφία θα μπορούσε να δείχνει ένα μονοπάτι ενότητας αλλά δεν το δείχνει.
Ξέρουν και οι ίδιοι ότι για να υπάρξει ενότητα πρέπει να παραμεριστούν, προσωπικές στρατηγικές, ανιστόρητες ομφαλοσκοπήσεις, μικροσυμφέροντα και αντικοινωνικοί διχασμοί.
Η ενότητα είναι το αποτέλεσμα της μάχης για ένα κοινό στόχο και εδώ και χρόνια δεν υπάρχει αυτός ο στόχος. Και δεν φαίνεται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον.

Ακόμα και οι δύο προπονητές που αμήχανα χαμογελούν στην φωτογραφία ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο κόσμοι που δεν θα συγκλίνουν ποτέ, γιατί κουβαλούν διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα και ιστορικές αναφορές.
Παρά το γεγονός ότι ο Γιάννης Βασιλόπουλος στην συνέντευξη του προσπάθησε να με στοχοποιήσει και μάλιστα με ανύπαρκτα κατασκευάσματα, εγώ αποδίδοντας του δικαιοσύνη θεωρώ ότι πάλι υπο άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό "ποδοσφαιρικό εργαλείο" αλλά έχει αυτο-εγκλωβιστεί.
Ετσι η φωτογραφία περνά απλά στο άλμπουμ της  ιστορίας της πόλης.
Μίας πόλης που έχει χάσει τον προσανατολισμό της σε πολλά μεγάλα θέματα και στο ποδόσφαιρο.
Κάποιοι στο μέλλον κοιτώντας την εικόνα και τα πρόσωπα θα μπορούσαν να δουν μία χαμένη μεγάλη ευκαιρία.
Αλλά αυτή η ευκαιρία δεν υπάρχει.
Οταν στην πόλη είναι ευπρόσδεκτος μετά Βαίων και κλάδων ο Ζευγολατιώτης κ.Θανάσης Πισιμίσης, όπως και άλλοι απίθανοι τύποι και την ίδια στιγμή είναι υπο διωγμό γεννήματα και θρέματα της πόλης, ακόμα και αν έχουν κάνει λάθη, τότε είναι αντιληπτό ότι δεν υπάρχει..."χαμένη ευκαιρία"...!
Οποιος δεν παίρνει μαθήματα ζωής απο τα πέτρινα χρόνια είναι αναγκασμένος να τα ζήσει για πολλά ακόμα χρόνια...!
Κλείνοντας να προσθέσω ότι όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις δυστυχώς δεν φτάνουν.
Είναι πάντα σε ισχύ το ρητό «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».
 Στην πόλη της Κορίνθου το ποδόσφαιρο είναι προέκταση της πολιτικής και όταν συγκρούονται αυτά τα δύο  πάνω στο πράσινο παλκοσένικο, τότε πιάσε το αβγό και κούρεφτο.
Η καχυποψία  κυριαρχεί οπότε κάθε κίνηση-απόφαση βρίσκει και θα βρίσκει  τοίχο
Σε κανένα δεν ανήκει τίποτα. Η ιστορία της πόλης μας είναι κοινή για όλους.
 Το καράβι βουλιάζει και μεις προσπαθούμε να σώσουμε τις βαλίτσες μας Νίκο..!
Το βλέπεις.!

Υ.Γ.:  Θα γράφω πάντα τις απόψεις μου ακόμα και για θέματα που δεν αγγίζονται εύκολα και θα τις αφήνω να τις κρίνει ο χρόνος.

Γιάννης Λάμπρου
Απρίλιος 2017
Street life

Share on Google Plus
    Blogger ΣΧΟΛΙΑ
    Facebook ΣΧΟΛΙΑ

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου