Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφει δημόσια με τρόπο λογοτεχνικό.
Το έχει τολμήσει και άλλες φορές αλλά το σημερινό κείμενο, αναδεικνύει μία άλλη άγνωστη και κρυμμένη πλευρά του Αντώνη Παππά, πέρα απο τον επιστήμονα επαγγελματία και άνθρωπο που συμμετέχει στα κοινά.
Διαβάστε το κείμενο που δημοσιεύσε σήμερα στο προσωπικό του προφίλ στο facebook.
ΠΟΛΗ ΧΙΟΝΙ… - ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ !!!
Λοιπόν, τελικά δεν συμπαθώ τον χειμώνα. Γεννήθηκα μέσα στο καταχείμωνο, κοντά στη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, με βάφτισαν δίνοντάς μου όνομα που γιορτάζει στο χρονικό επίκεντρό του, στις δόξες του χειμώνα, αλλά εντούτοις τον μισώ. Μικρό παιδί τον αισθανόμουν σαν το αναγκαίο τέλος της ανεμελιάς. Ο χειμώνας ήταν ο διαβολικός τιμωρός για το κατ’ εξακολούθηση και καθ’ έξιν αμάρτημά μου ν’ απεχθάνομαι το σχολείο. Βροχή, αέρας, χιόνι, ομίχλη έκαναν το παιχνίδι πραγματικό μαρτύριο. Το παιχνίδι που ασφυκτιούσε ανάμεσα στις υποχρεωτικές και βαρετές ώρες του σχολείου και στις ατελείωτες υγρές νύχτες του γεροχειμώνα. Ο χειμώνας της παιδικής μου ηλικίας ήταν μια αδικία. Μπορεί να είχε και καλές στιγμές – δεν λέω – ήταν όμως οι στιγμές που τον πολεμούσα σωστά και το νικούσα, τον ακύρωνα.
Με την ενηλικίωσή μου πέρασα στη φάση του «ρομαντικού εξωραϊσμού» του. Η Θεσσαλονίκη ευθύνεται γι’ αυτό κι έπειτα η Αγγλία. Έρωτες μέσα στο καταχείμωνο, ζεστός καφές σε σκηνικό βαρδάριου ψύχους, διεγερτικό αγγλικό τσάι και έξω να περονιάζουν τους περαστικούς οι σκωτσέζοι αγέρηδες, εικόνες Άγγλων πιτσιρικάδων να χαίρονται τον χιονοπόλεμο... Όλα αυτά και άλλα πολλά κατασκεύασαν μέσα μου το οικοδόμημα του «καλού χειμώνα». Τα χρόνια πέρασαν όμως και στο πέρασμά τους είδα τα πράγματα ξεκάθαρα, όπως τα έβλεπα μικρός.
«Καλός χειμώνας» δεν υπάρχει. Είναι άβολος, ανθυγιεινός, άσκημος και ακριβός. Ο χειμώνας είναι μια ρομαντική κατασκευή που στήνεται μέσα μας υπηρετώντας μία αναγκαιότητα. Την αναγκαιότητα του αναπόφευκτου. Δυστυχώς μας επισκέπτεται κάθε χρόνο με το ίδιο πάντα άσκημο πρόσωπο. Τον εξωραΐζουμε λοιπόν για να ξορκίσουμε το κακό. Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή. Ο εξωραϊσμός του χειμώνα είναι η φυσική και γονιδιακά παγιωμένη άμυνά μας απέναντί του. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές στιγμές του αναπόφευκτου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μεγάλο μέρος της Τέχνης είναι αφιερωμένο στην αναγκαιότητα αυτή (χειμώνας).
Θα μου πει κάποιος βέβαια: «Κρύο - καιρός για δύο» ή «…έρωτας μπροστά στο αναμμένο τζάκι…» ή «…λατρεύω τα Χριστούγεννα…» και άλλα τέτοια. Αναλογιστείτε μόνο τι πραγματικά απολαμβάνετε. Όχι το χειμώνα πάντως. Αυτό που πραγματικά απολαμβάνετε είναι το ότι αισθανόσαστε ότι είσαστε καλά οχυρωμένοι εναντίον του. Χαίρεστε να νοιώθετε ζεστοί τον χειμώνα, να γιορτάζετε τα Χριστούγεννα στα ζεστά στολισμένα σπίτια σας. Ικανοποιήστε μόνο όταν καταλύετε τις δυνάμεις του και όχι όταν απολαμβάνετε «τις χαρές του».
Θα μπορούσατε να ζείτε σε ένα μέρος που να βασιλεύει μόνιμα ο χειμώνας;;; ή να το πω διαφορετικά: Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον παράδεισο χειμωνιάτικο;;;; ή μήπως θα μπορούσατε να τον συγκρίνετε με την ανθοφορία της Άνοιξης, με την υπέρλαμπρη δόξα του καλοκαιριού, με τα χρώματα του φθινοπώρου;;;
Αντισταθείτε λοιπόν στην αναγκαιότητα αυτή, με όλες σας τις δυνάμεις!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου