Του Στράτου Γεωργούλα*
Ένα κοινό χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η έκδηλη αναντιστοιχία διακηρυγμένων στόχων και προτεινόμενων ή και εφαρμοζόμενων πολιτικών, όπως καταγράφονται στους επίσημους λόγους των κυβερνήσεων της λιτότητας. Κοινώς, μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας.
Ένα τέτοιο παράδειγμα δεν μπορούσε παρά να είναι και η κυβερνητική πρόταση για την αναθεώρηση του Καλλικράτη. Απλά μας κάνει εντύπωση, γιατί αυτή η αναντιστοιχία φαίνεται καθαρά στο ίδιο γραπτό κείμενο σε απόσταση λίγων σελίδων ή σε μερικές περιπτώσεις, σε απόσταση λίγων σειρών.
Ας δούμε κάποια παραδείγματα:
1. Στόχος: «να σπάσουμε τη υπερσυγκέντρωση του Καλλικράτη, να δώσουμε δύναμη και αποφασιστική αρμοδιότητα σε δημοτικές και τοπικές κοινότητες». Με ποια πολιτική; Για πρώτη φορά κάνουμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία της αυτοδιοίκησης. Καταργούμε 6.500 κοινότητες και 675 Δήμους του «Καποδίστρια» τους κάνουμε τοπικά συμβούλια. Η μεγάλη σφαγή στην έννοια του χωριού, στην έννοια της πραγματικής αποκέντρωσης έρχεται αλλά δεν φταίμε εμείς, καθώς ήδη είναι «θεσμοί αποκέντρωσης αποδυναμωμένοι με μόνο συμβολικό χαρακτήρα». Πονάει το (δημόσιο) κεφάλι, κόβουμε το (δημόσιο) κεφάλι, είναι μια βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού (γνωστή και σε ζητήματα παιδείας, υγείας, ασφάλισης, συντάξεων κ.λπ.), που επιτέλους βρίσκει έδαφος και στα αυτοδιοικητικά μας.
2. Στόχος: περισσότερη δημοκρατία και συμμετοχή όλων των παρατάξεων στα αυτοδιοικητικά δρώμενα. Ωραία ιδέα, για αυτό προτείνεται η κατάργηση της Επιτροπής Ποιότητας της Ζωής και της Οικονομικής Επιτροπής που συμμετέχουν υποχρεωτικά και μέλη της αντιπολίτευσης του δημοτικού συμβουλίου, ενώ οι αρμοδιότητές τους πάνε κατά κύριο λόγο σε Εκτελεστική Επιτροπή που συμμετέχουν μόνο ο Δήμαρχος και οι Αντιδήμαρχοί του. «Κουράζουν» τα συμβούλια οι «διεκπαιρεωτικές και διαχειριστικές αρμοδιότητες» (λες και δεν κρύβουν πολιτικές αποφάσεις αυτές), ας τις δώσουμε στον Γενικό Γραμματέα του Δήμου, μετακλητό υπάλληλο του Δημάρχου. Να, λοιπόν, το πρώτο δωράκι στο κυρίαρχο σύστημα της αυτοδιοίκησης -όπως εκφράζεται και στις σημερινές συνθέσεις της ΚΕΔΕ- που κατά τα άλλα «θέλουμε να σπάσουμε».
3. Δεν φτάνει ένα δωράκι, ας δώσουμε μισθοδοσία σε όλους τους Αντιδημάρχους, επαναφορά της ιδιάζουσας δωσιδικίας, εξάμηνη παράταση θητείας και πρωτίστως, εκεί που ζητάμε «κοινωνικό έλεγχο και λογοδοσία», ας κάνουμε το καλύτερο. Ας καταργήσουμε τον υποχρεωτικό έλεγχο νομιμότητας των αποφάσεων των συλλογικών οργάνων και δημοτικών επιχειρήσεων και ας κρατήσουμε μόνο προσφυγές και αυτεπάγγελτο έλεγχο. Άλλωστε, και επειδή υπάρχει «μεγάλος όγκος ελεγχόμενων αποφάσεων και προσφυγών» γιατί να επιβαρύνουμε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς; Πρέπει να δείξουμε και «εμπιστοσύνη στην τοπική αυτοδιοίκηση», ναι σε αυτό το σύστημα που «θέλουμε να σπάσουμε».
4. Θέλουμε μια πραγματική και κοινωνικά αναπτυξιακή προοπτική για την τοπική αυτοδιοίκηση. Έτσι λοιπόν αλλάζουμε το όνομα του Παρατηρητηρίου και επιτέλους δίνουμε το δικαίωμα στο υπάρχον –πιο συγκεντρωτικό και λιγότερο δημοκρατικό- σύστημα των Δημάρχων της ΚΕΔΕ, να εναρμονιστούν με το τελευταίο μνημόνιο και να εκμισθώνουν δημοτικά ακίνητα για 50 και 99 χρόνια. Έτσι έρχεται η ανάπτυξη όπως μάθαμε και από το ΤΑΙΠΕΔ. Και για την μεγάλη πληγή που λέγεται κληροδοτήματα γιατί να βασανιζόμαστε με τον έλεγχό τους; Ας τα βγάλουμε από τον προϋπολογισμό των Δήμων και ας τους δώσουμε δικό τους ΑΦΜ.
Το πλαίσιο πολιτικής καθορίστηκε, είναι μια πρόταση σαν να βγήκε από τα σπλάχνα της ΚΕΔΕ, του συστήματος «της διαφθοράς και της διαπλοκής» που όσοι κατεβήκαμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, θέλαμε να αλλάξουμε, να σπάσουμε και τελικά σπάσαμε τα μούτρα μας.
Αλλά το θεατρικό παιχνίδι της πολιτικής που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, ορίζει ότι θα πρέπει να καταγραφούν διαφωνίες σαν να φαίνεται ότι υπάρχουν δύο πολιτικές (χαχαχα) και ότι τελικά θα πρέπει να γίνει συμβιβασμός. Ό,τι ακριβώς και με τις «διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς».
Όλοι οι Αχαιοί έχουν μαζευτεί έτοιμοι να πάρουν την Τροία, αλλά χρειάζεται μια τελευταία πινελιά. Μια Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για να πάμε όλοι μαζί αδελφωμένοι για τον κοινό στόχο και που θα δικαιολογήσει το θεατρικό παιχνίδι των «διαφωνιών» και της ρεαλιστικής πολιτικής του συμβιβασμού. Και νομίζω ότι όλοι έχουμε καταλάβει ότι το... επώνυμο της Ιφιγένειας είναι απλή αναλογική.
* Ο Στράτος Γεωργούλας είναι αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Λέσβου «ο Άλλος Δρόμος»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου