Τιμή, δόξα και καμία ειρωνεία στους σημερινούς 25άρηδες

Η γενιά που όλοι κοροϊδέψαμε μάς βάζει τα γυαλιά.
Αν είσαι τώρα 25 ή τα κοντοζυγώνεις (με πτυχία και τα μεταπτυχιακά να είναι on process) υποθέτω ότι πάλι γελάς (πικρά), αλλά με μια βασική διαφορά: Ο σημερινός 25άρης δεν μοιάζει με γαλλικό, αλλά με σπαστό φραπέ: Είναι ευέλικτος όσο δεν πάει, κοστίζει ακόμα πιο ψίχουλα και αν το συνδυάσεις με ένα τσιγάρο η δουλειά θα γίνει σίγουρα ακόμα και με μερικές γουλιές.
Αυτό που περιγράφει ο Θεοδωρόπουλος με την οξυδέρκεια ενός κωμικού, το αποτυπώνει η ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΣΕ. Ανεργία στους νέους 25-30: 33,2%, στους 15-24: 44,2% ενώ το 50% των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω των 800 ευρώ.
Υπάρχει όμως αυτό που οι αριθμοί αφήνουν απ’ έξω: Οι 25ρηδες είναι γενιά που λοιδορήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Αν φανταστούμε τη δεκαετία 2007-2017 σαν ένα ελληνικής κατασκευής roller coaster, οι 25άρηδες έκοψαν εισιτήριο με emo φράντζες και ξασμένο μαλλί και κατέβηκαν κρατώντας στο ένα χέρι πτυχία και στο άλλο ένα εγχειρίδιο εργατικού δικαίου σκισμένο από τα χέρια όσων σε καλούν να αποδεχτείς ότι «αυτή είναι πραγματικότητα».  Είναι αυτοί που ταυτίστηκαν με όσα μπορεί να έβλεπαν σε ένα διαφημιστικό σποτ, αλλά πριν αυτό τελειώσει, κάποιος είχε ήδη τραβήξει το γενικό με το ρεύμα.
Στο ενδιάμεσο τους κοροϊδέψαμε επειδή τα είχαν όλα έτοιμα και δεν θα χρειαζόταν να παλέψουν για τίποτα. Τους την είπαμε για τη νωθρότητά τους και την αδιαφορία τους. Τους λούσαμε με κάθε λογής ηθικό πανικό επειδή μεγάλωσαν με το κεκτημένο του γρήγορου ίντερνετ και όλων των καλών που αυτό έχει (από Myspace, hi5, facebook, youtube, twitter μέχρι LOL). Έως και νουθεσίες άκουσαν επειδή όταν δολοφονήθηκε ένας συνομήλικος τους έφεραν πάνω-κάτω τα σχολεία τους.

Και τελικά σήμερα είναι αυτά τα παιδιά που έφαγαν μια δυνατή κλωτσιά και από εκεί που «έκαναν σκαλάκια» στο Σύνταγμα βγήκαν στην εργασιακή ζούγκλα και όχι απλώς δεν έχουν τίποτα έτοιμο και δεδομένο, αλλά πρέπει μόνα τους να βρουν τον τρόπο να ανάψουν μια φωτιά.
Είναι τα παιδιά που έχασαν την πολυτέλεια των φοιτητικών χρόνων (τα οποία στη μία πλευρά μπορεί να έχουν ανούσιους μαραθώνιους ταβλιού και καφέδων, στην άλλη όμως έχουν ψάξιμο, αναζήτηση, διάβασμα και ζωή με παλμό, με σάρκα, ζωή που τη νιώθεις να πάλλεται) και μπήκαν από μικρά στην μπακαλική της καθημερινής ζωής, όπου στο ένα ζύγι βάζεις λογαριασμούς και στο άλλο –όχι καμιά σπατάλη- αλλά ένα ακόμα γαμημένο ποτό το βράδυ που έχεις βγει έξω. Συνειδητοποιημένα ότι αν δεν δουλεύουν από τα 20, προκοπή δεν θα δουν.
Και όπως έχασαν την πολυτέλεια του ποιοτικού χρόνου, χάνουν (μαζί με εμάς τους 6-7 χρόνια μεγαλύτερους) το δικαίωμα στην εργασία, την πρόσβαση την ασφάλιση και όλα αυτά που υποτίθεται ότι διαχώριζαν το Ευρωπαϊκό Κράτος Πρόνοιας από τις σελίδες του Κάρολου Ντίκενς.
Τους βλέπω τους 25ρηδες, τους βλέπω με την «ασφάλεια» μιας δουλειάς, ενός μισθού, μερικών χρόνων εμπειρίας παραπάνω. Τους βλέπω που έχουν μάτι που γυαλίζει και τα κοφτερά τους δόντια ακονισμένα. Τους βλέπω και δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι ένα ακόμα σημάδι ότι βαδίζουμε όλο και πιο βαθιά στη ζούγκλα, στον πόλεμο ή, κατά άλλους, στην «πραγματικότητα» ή αν, όταν σου τυχαίνει να παίξεις το ρόλο του Προμηθέα και να χαρίσεις τη φωτιά, όταν εισαι μαχητής στην πρώτη γραμμή, τότε, ναι, πρέπει να έχεις όψη αποφασισμένη και διψασμένη, όψη που τρομάζει.
Και η πρώτη  λάμψη αναφαίνεται εκεί, στην τελευταία άκρη του σχεδιαγράμματος της οικονομίας.
Πηγή
Share on Google Plus
    Blogger ΣΧΟΛΙΑ
    Facebook ΣΧΟΛΙΑ

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου