τα οποία πραγματεύονται ζητήματα μνήμης και χρόνου, τη μετακίνηση στο χώρο και το χρόνο, σε πείσμα της φθοράς και της εγκατάλειψης. Είναι μια σκέψη για τη φροντίδα και τη διατήρηση. Ένα παιχνίδι τρυφερό και χαμένο εξαρχής.
Αντικείμενα προσωπικής και συλλογικής μνήμης συνθέτονται με τέτοιο τρόπο που αποφορτίζονται από την πρότερή τους κατάσταση και φτιάχνουν σχέσεις και νέους χώρους, φορτισμένους με στοιχεία ιερότητας, ιεραρχίας, προστασίας και περιορισμού.
Η θέαση των έργων επιχειρείται διαμέσου διάφανων γυαλιών και καθρεπτών.
Ο τρόπος της σύνθεσης των έργων στο χώρο προτείνει σημεία παρατήρησης και επιτρέπει συγκεκριμένες όψεις τους. Το ζήτημα του κρυφού σημείου, αλλά και της ψευδαίσθησης είναι σημαντικά τόσο στον τρόπο με τον οποίο τα έργα συνθέτονται, όσο και στις θεματικές τους .
Η έκθεση συνολικά αποτελεί την τελευταία ενότητα την οποία δουλεύω τα τελευταία δύο χρόνια και την συνοδεύει και ένα έργο παλαιότερο, το οποίο σηματοδότησε την έναρξη αυτής της δουλειάς. Η προσωπική μου «ανασκαφή» στα οικογενειακά άλμπουμ με οδήγησε στην αναζήτηση όλων εκείνων των αντικειμένων που συνόδεψαν τις προηγούμενες δεκαετίες και εικονογράφησαν τις ζωές μας.
Τα υλικά των έργων είναι κατά κύριο λόγο χρησιμοποιημένα αντικείμενα οικιακής χρήσης και διακόσμησης. Γυάλες, πορσελάνες και εικονοστάσια μετασχηματίζονται και δημιουργούν χώρους συμμετρικούς, ιδιότυπα τοτέμ και ιερά.
Με εκτίμηση
Περικλής Πραβήτας
Με εκτίμηση
Περικλής Πραβήτας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου